Meg Baird - Don't Weigh Down The Light
Wichita Records
Ze heeft geen eigen website, laat staan een eigen Facebookaccount, maar toch vindt ze telkens haar weg naar het hart van haar fans: Meg Baird.
Meg Baird zat eerst bij The Espers, maakte ook al twee soloplaten (drie als je deze al meetelt), nam platen op samen met haar zus Laura, werkte al samen met Bonny 'Prince' Billy, Kurt Vile, Sharon Van Etten en Steve Gunn, tourde met Bert Jansch en vormde onlangs met leden van Comets On Fire en Assemble Head In Sunburst Sound de band Heron Oblivion.
Maar zo hectisch als haar carrière verliep, zo rustig kabbelt haar muziek. Ze wordt niet voor niets vergeleken met artiesten als Sandy Denny en haar vorige solowerk was minimalistisch met enkel haar stem, haar fingerpicking en hier en daar een zeldzame opsmuk in de vorm van wat percussie en slidegitaar.
‘Don’t Weigh Down The Light’ klinkt rijker in de details en Baird klinkt rijper (het is alweer vier jaar geleden dat de voorganger ‘Seasons On Earth’ uitkwam). Naast haar gitaar neemt ze ook de bas ter hand en speelt ze orgel, piano en percussie. Enkel haar vaste compagnon Charlie Saufley mag ook meespelen.
Baird verhuisde na tien jaar van Philadelphia naar de voormalige flower power-stad San Francisco en het lijkt alsof ze daar hernieuwde inspiratie vond. Zelfs haar songs zijn beter dan op haar vorige platen. Iets wat al blijkt vanaf opener Counterfeiters die aanvoelt als een tedere omhelzing en een warm welkom.
Vanaf Mosquito Hawks wordt het niveau nog opgekrikt. Zachte drums in de achtergrond ondersteunen het tedere gitaarwerk en Bairds stem die ijl boven alles uittorent.
Met Back To You krijgen we de vlotst in het gehoor liggende track. Bairds stem en de warme gitaar klinken als honing zo zoet. De gitaarsolo’s middenin en aan het eind laten je mond openvallen zodat de honing er zo maar in kan druipen. Alleen de tekst klinkt wat bitter.
In Past Houses dwalen herinneringen rond die verklankt worden door een piano en slidegitaar. Spinrag lijkt te blinken in de hoeken en wolkjes stof dansen in het zonlicht. “"Brand-new words won't get in the way / Of old sayings' magic, things that we need today", zingt Baird alsof ze het oude San Francisco tot leven wil wekken. De song krijgt terecht een herneming aan het eind van de plaat.
De enige song met meer panache is Good Directions en daarin weerklinken zeker echo’s uit de late jaren zestig met een zekere oosterse klankleur die verschillende bands in navolging van The Beatles toen incorporeerden. De song vormt een mooi contrast met de heel intimistische titeltrack.
Ja, Baird lijkt na al die jaren thuis gekomen en leverde haar beste werk tot op heden af.