Megadeth - Dystopia
Universal Music
Komt het ooit nog terug goed met Megadave? Met 'Super Collider' bereikte de band rond Mustaine wellicht haar artistieke dieptepunt. Reden genoeg voor de rosse frontman om orde op zaken te stellen. Niet minder dan vier nummers werden alvast vooruitgestuurd om de fans warm te maken voor Megadeths vijftiende studioalbum. Ook bandmascotte Vic Rattlehead werd in ere hersteld en siert de duistere cover van 'Dystopia'.
Qua bezetting was er alvast veel verandering merkbaar in aanloop naar de nieuwe plaat. Gitarist Chris Broderick en drummer Shawn Drover vertrokken, waardoor vele fans hoopten op een reünie met gitarist Marty Friedman en drummer Nick Menza, die samen met Mustaine en bassist Dave Ellefson de Megadethhoogdagen hebben gekleurd. Met Lamb of Goddrummer Chris Adler en gitarist Kiko Loureiro, bekend van de Braziliaanse progmetalband Angra, hebben de fans echter ook geen reden tot klagen.
Opener The Threat Is Real, een snelle thrasher, doet in elk geval al sterk aan Kingmaker, de opener van het vorige album, denken. De titelsong lijkt qua opbouw dan weer meer naar de hoogdagen te lonken, meer bepaald naar Hangar 18. Aan het gitaargesoleer in de tweede helft van het nummer te horen, klikt het heel goed tussen Dave en zijn nieuwe Braziliaanse maatje. Het hele album staat dan ook bol van de heerlijke gitaarsolo's waarin Kiko zijn eigen stijl met de typische, technische Megadethsound weet te verweven.
Dave wil duidelijk terug aansluiting met de hoogdagen, dat blijkt ook uit de richting die hij lyricaal uitgaat. Drie kwartier lang maakt de rosse furie zich ouderwets druk om de richting waar deze wereld heengaat. Bedrog, corruptie en terrorisme zijn immers nooit ver weg in nummers als de titeltrack, Fatal Illusion of Post American World. "If you don't like where we're going, then you won't like what's coming next", voor de wereld lijkt er volgens Megadave niet meteen beterschap op komst; met Megadeth zelf gaat het dan weer absoluut de goeie kant uit.
Hoewel Dave duidelijk opnieuw wegstuurt van de meer radiovriendelijke sound van de laatste albums en er weer veel meer agressie te bespeuren valt, krijgen we in de intro van het bij momenten Arabisch aandoende Poisonous Shadows (dat lyricaal lijkt te slaan op de constante terreurdreiging, die als een giftige schaduw over onze samenleving hangt) warempel akoestische gitaren te horen. De strofes en het melodieuze refrein worden dan weer ondersteund door strijkers.
Ook het intrumentale Conquer Or Die start met een akoestische tokkel vooraleer Loureiro zijn duivels volledig ontbindt. Naast al dat geweld krijgen we met The Emperor nog snel een melodietje voorgeschoteld, dat nog een tijdje blijft hangen. Een melodietje met een licht absurde tekst, zo lijkt het wel. We durven dus te concluderen dat Megadeth opnieuw aan het thrashen is geslagen. In juni komen ze op Graspop bovendien hun afzegging van twee jaar geleden goed maken. Wat heb je als metalhead nog nodig om helemaal goedgezind te worden?