Megafaun - Megafaun

Hometapes

Psychedelische americana is zo'n genre waar iedereen wel iets kan uithalen dat je enthousiast maakt voor de volgende Megafaun release. De band uit North Carolina brengt sinds 2008 elk jaar een nieuw album uit. Het zijn dan wel topmuzikanten, maar omwille van dat tempo slaan ze op deze fijne plaat soms de bal mis door navelstaarderij. Al wil dat nog niet zeggen dat er geen homeruns op deze cd staan.

Opener Real Slow houdt aanvankelijk zijn belofte met Doors-cimbalen en een paar psychedelisch uitgekozen noten. Even verder worden de sixties ingeruild voor de lome CSNY-seventies en maken close harmony en folky americana de dienst uit. "Take your time / If it starts too fast / it's gonna end real slow".

These Words komt uit een totaal ander Kinder-ei. Watervogelsamples en een Syd Barrettvocal proberen de luisteraar te bevreemden, maar het geniale is dat het toch altijd om de song blijft draaien. Even verderop wordt je volharding beloond wanneer de waterzooi wordt gepureerd tot een mooi melodietje. En voor de druggies onder ons: lsd naast de Ourthe, putje zomer.

Op Get Right komt oude bandmakker Bon Iver weer even meespelen, maar dat lijkt toch meer een doekje voor het bloeden aangezien onze Noorse kuisvrouw ons acht minuten later kwam wakkerschudden omdat we waren ingedommeld.

Gelukkig maar, want Isadora is een zijsprongetje dat je liever niet wilt missen. Megafaun wordt versterkt met een blazerssectie en roffelende trommels en vertelt zonder één lyric te gebruiken een verhaal dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een circus. Er zijn de tijden waarin voorspoed heerst en de clowns zelfs moeten inspringen om de zakken met geld naar de kluis van de circusdirecteur te slepen. Maar er is ook een somberder hoofdstuk waarin een jonge acrobaat het leven laat voor het oog van het publiek. Als een stukje muziek zo'n beelden evoceert, maakt dat een plaat natuurlijk heel interessant.

Het nummer sluit niet naadloos aan bij de rest van het eclectische album, maar die grilligheid is de grootste charme van de plaat. "Sorry for the way it died" klinkt het in het begin van Kill The Horns "It's not me this time, it's you". Twee minuten lang laat de song je een vlieg op de muur zijn bij een koppel van jaren, dat zo eerlijk mogelijk afscheid neemt. De subtiele harmonica en de piano met brokken in de keel doen ons aan een breekbare Tom Waits en sommige dingen op de eerste platen van Moondog Jr/Zita Swoon denken.

Scorned is een duiveluitdrijving op plaat. De gitaren vol bluesy delay en mondharmonica's vol angstige anticipatie vibreren over de moerassige gronden van the deep south en transformeren vervolgens tot de paringskreet van de Tyrannosaurus Rex. U kan ons gebarricadeerd in onze kelder vinden tot dat de nieuwe plaat van Megafaun in 2012 eraan komt.