Melanie De Biasio - Lilies
Pias Records
'Lilies' gaat dieper. Na het magistrale 'Blackened Cities' is Mélanie De Biasio er weer.
Terwijl we dit schrijven, hebben we net 'Ergens Onderweg' (Rik Van Puymbroeck) achter de kiezen. Daarin vertelt Melanie De Biasio over haar Italiaanse roots, eten, en het overleven op bitter weinig geld. De Biasio komt er warm, hartelijk en genereus in over en dat kenmerkt ook haar muziek. Maar ze houdt ook van stilte, als er niets gezegd moet worden en schrapt echt vrijwel alles weg tot de naakte essentie goed zit.
Het slechts vijfentwintig minuten durende 'Blackened Cities' leverde het nodige kippenvel op. De Biasio bewees geen onetrickpony te zijn. Na het succes had ze kunnen opteren voor een bigshotproductie in een grote studio met een team producers. Maar dat zou haar eigenheid tenietdoen. En dus vertrouwde ze veel liever op de eigen laptop en microfoon.
De filmische opener Your Freedom Is The End Of Me legt de premisse bloot: "Neem desnoods alles van me af, maar laat me de creatieve vrijheid, die me heilig is". Gaandeweg bloeit deze, onder meer naar Portishead verwijzende track helemaal open. En met die minimale pianomelodie en verleidelijke vocals solliciteert De Biasio bijzonder subtiel maar effectief naar een plekje op een Bond-soundtrack.
In het uptempo Gold Junkies, dat ze eerder al vrijgaf, hoor je de echo's en het DNA van 'Blackened Cities'. Die periode heeft ze achter zich gelaten, maar toch vormt deze song een connectie met eerder werk en benadrukt De Biasio de continuïteit. Het is overigens slimme recyclage: "We dig deeper / we dance deeper".
De titeltrack is een tedere, bluesy ballad over afscheid en verlies, die je alweer de haartjes op het vel doet recht komen. Op dat soort van tragiek ('Lilies') vergeven songs heeft De Biasio stilaan een patent. Nog later hoor je dan weer hoe ze vertrekt vanuit percussie (Let Me Love You) of handclaps (het kortere Sitting In The Stairwell, waarin je de feel van een torch ballad als Strange Fruit (Billie Holiday) kan herkennen).
Misschien is Brother, dat ze debuteerde in het Koninklijk Circus, wel de meest verrassende compositie op dit album. Kwiek ritme en duidelijke boodschap van een vrouw, die ook een zus heeft in de muziekwereld. Met het stapvoets tikkende Afro Blue, een verhaal over een "elegant girl" en een "beautiful boy", die beiden in het nachtlicht dansen, hypnotiseert en betovert ze met die fraaie vocale uithalen.
Naar het einde toe vind je nog twee kleppers: het donkere All My Worlds waarin een kale, maar bijzonder effectieve sound zich van je meester maakt; en And My Heart Goes On waarin De Biasio de focus legt op vocaal experiment ("And the band played on"). Daar kan ze tijdens de optredens heerlijk mee freewheelen.
De Biasio schrapt, is onverbiddelijk. En net dat blijkt haar grote troef te zijn. Wat overblijft, is een eigenzinnig album, waarmee ze het bewijs levert van integriteit en een artistiek rijpingsproces.
Mélanie De Biasio tourt volop met het nieuwe materiaal. Ze presenteert het nieuwe 'Lilies' onder meer tijdens twee optredens in de AB in het kader van 'A New Belgian Wave Of Jazz'.