Melkbelly - Pith

Wax Nine Records

Lol hebben in muziek maken en je daarbij vooral niet inhouden. Dat lijkt het credo te zijn van Melkbelly. En dus brengt de noiserockformatie uit Chicago met het tweede album 'Pith' ons weer een nieuwe dosis scherpe rammelpop met een vleugje experiment en de fluwelen stem van zangeres en gitariste Miranda Winters.

Als we, voor zover mogelijk, de muziek van Melkbelly nauwkeuriger zouden willen plaatsen, komen we vermoedelijk uit ergens tussen The velvet Underground, The Mars Volta en Speedy Ortiz. Sadie Dupuis van die laatste band is alvast een groot fan; zij legde Melkbelly vast bij Wax Nine, het door haar beheerde sublabel van Carpark Records. Het eerste volwaardige album 'Nothing Valley' uit 2017 was een goed voorbeeld van de aanduidingen hierboven, maar op het nieuwe werk lijkt wel de overdrivemodus te zijn geactiveerd.

Niet dat het een chaosplaat is geworden. Allesbehalve. Het eigenzinnige geluid geeft de meeste songs karakter en daarmee meteen een degelijke opbouw. Het is vooral de speelsheidfactor die op dit album omhoog schiet via het uitzinnig herhalen van de indringende gitaarriffs. Al in het tweede nummer Sickeningly Teeth worden we getrakteerd op merkwaardige intervallen die de songstructuur uniek maken en de luisterervaring op zijn zachtst gezegd bijzonder. Maar met iets meer rust en regelmaat wordt er via Little Bug en Humid Heart direct ook weer voor evenwicht gezorgd.

Ook de frequente toegevoegde echo's en speciale gitaareffecten zijn gecontroleerd en voorkomen eentonigheid. Wel is het blikkerige drumgeluid een zwakke schakel. De als potdeksel klinkende snare wordt, net als op 'Nothing Valley', weliswaar afgewisseld met een wat vollere variant, maar is af en toe toch storend. Daar staat echter tegenover dat drummer James Wetzel op die potten en pannen een performance weggeeft waar je u tegen zegt.

Het hoogtepunt op de plaat is zonder twijfel het gedreven Kissing Under Some Bats, dat na een onverwachte wending overgaat in een minutenlange jam in zes-achtstemaat tot de stoppen zowat doorslaan. Daarna volgen diverse aanzienlijk kortere nummers als Season Of The Goose en Mr Coda, waarin respectievelijk pop en experiment de overhand hebben. Als bij de afsluitende ballad Flatness de melodielijn veel gemeen heeft met die van Humid Heart, lijkt de koek dan toch wel op.

'Pith' is zeker een waardevolle toevoeging aan het jonge oeuvre van Melkbelly, al had het album met de vele speelse elementen geen seconde langer hoeven duren. Het is hoe dan ook een goede instapplaat voor nieuwe belangstellenden.