Melted Space - The Great Lie

Sensory

In een praktisch uitgewoond genre als progmetal, waarin iedereen aan elkaar schatplichtig lijkt, komt het erop aan met een originele invalshoek boven het maaiveld uit te steken. Djent-metalgroepen als Tesseract hebben dat goed begrepen. De Franse componist Pierre Le Pape probeert het met Melted Space over een andere boeg te gooien. Maar ‘The Great Lie’ – een geforceerde poging tot opera-metal – zakt in onder het eigen gewicht.

The Great Lie



Nochtans zag het er op papier beloftevol uit: een crossover tussen twee tradities, de opera en de heavy metal. De theatraliteit en de grootse gebaren hebben ze alvast gemeen. Maar voor dergelijk ambitieus huwelijk moet je van erg goeden huize zijn. En dat is Le Pape jammer genoeg niet. Hij is zeker geen Arjen Lucassen, ofschoon Ayreon hoorbaar als Le Papes grote voorbeeld diende.

Om de mottenballen uit dit huwelijk te houden, zijn compositorische vaardigheid en catchy songwriting noodzakelijk. Helaas heeft ‘The Great Lie’ dit niet te bieden. De begeleidingsband levert evenmin de verwachte, instrumentale virtuositeit; pogingen tot het opzetten van een spanningsboog blijven halfslachtig. Drummer Michael Saccoman speelt zijn ritmes te vaak in een weinig progressieve vier vierde maat en laat zijn basdrums overuren maken.

Naar het voorbeeld van Ayreon pakt Melted Space uit met een veelkoppige cast zangers en zangeressen. Met hun kwaliteiten staat of valt dit album. Acceptabel zijn de mannenstemmen achter Hagen (een krijger uit het Nibelungenlied) en Apollo. Maar de grunts van Loki en Thanatos vervallen meteen in karikaturen. Bovendien zijn de mannelijke karakters vaak niet van elkaar te onderscheiden omdat de timbres te gelijkend zijn. Een prima bijdrage komt wel van Mariangela Demurtas die als de heks Baba Yaga een overtuigende vertolking weggeeft. Zij tekent voor enkele zeldzame, emotionele momenten.

‘The Great Lie’ biedt de luisteraar ook als verhaal te weinig. Le Pape wilde naar eigen zeggen een aan Dante's Goddelijke Komedie verwante, epische sage over gevallen goden en helden creëren, maar stopt zijn universum vol met personages waarvan de onderlinge relaties onduidelijk blijven. Logisch ook, als je verschillende mythen op één hoopje gooit en de figuren willekeurig tegen elkaar uitspeelt. Men had beter gekozen voor een beperkt aantal karakters om de verhaallijn te versterken. 

Het Filharmonisch Orkest van de stad Praag ondersteunt het verhaal eerder onopvallend; hier hadden orkestrale effecten de productie kunnen optillen. We moeten wachten tot The One Who Lost the Faith om een geïnspireerd resultaat te horen; en dat is dan nog vooral op het conto te schrijven van Arjen Lucassen. Zijn gloedvolle gitaar- en toetsenspel in deze track staat in schril contrast met het falen van de Fransman.

20 januari 2016
Christoph Lintermans