Memory Tapes - Player Piano

Something In Construction

We hebben hem nog een paar weken extra laten rijpen, maar het mocht niet baten. 'Player Piano' van Memory Tapes zal weliswaar door bepaalde marketeers geschikt worden bevonden als achtergrondmuziek voor één of andere Ryanairluchthaven, maar wij willen zover niet gaan en houden het bij zorgvuldig recycleren. Hoort een cd-schijfje thuis in de blauwe of de witte zak?

Memory Tapes, aka producer Dayve Hawke uit New Jersey, bouwde in 2009 een geruststellend universum op met debuutplaat 'Seek Magic', een voorafspiegeling van wat al snel Chillwave zou gaan heten. Die eerste plaat klonk zoals Acapulco en zijn broeierige hinterland, dachten we bij de eerste beluistering, en ergens tussen de geur van gesmolten rubber op het asfalt en de smaak van ijskoud bier dachten we een beetje dieper na en beseften dat we eigenlijk nog nooit in Mexico waren geweest. Een escapistisch pareltje dus.

Weg zijn echter de sfeerscheppende samples en de attente percussiepatronen op opvolger 'Player Piano'.  Memory Tapes probeert met deze plaat de magie van de suburbs te zoeken, maar die blijkt onvindbaar, de meeste nummers zijn even warm en authentiek als een toonzaalsalon bij Ikea. Voor groepen die dezelfde sfeer wel kunnen evoceren verwijzen we u graag naar The Postal Service, The Notwist en natuurlijk de laatste van Arcade Fire.

Today Is Our Life is zo'n chaotische flop waarop MT de bal totaal misslaat. Tussen de optimistische arpeggio's, rommelbas en eightiessynths raakt het nummer kant nog wal en geloof je geen bal meer van wat Hawke's dunne stemmetje op de vocal allemaal kermt. Bij pakweg De Jeugd Van Tegenwoordig neem je zo'n cheezy productie er soms nog wel bij, omdat het de grappige raps onderstreept. Vervang nu de drie rascals van DJVT even mentaal door Jonathan Donahue van Mercury Rev en je bent er. ...Inderdaad, skippen die handel.

Op Wait In The Dark horen we nog een afgewaterd doorslagje van het Chillwave/Balearic-geluid dat we op 'Seek Magic' zo goed vonden. Het wordt echter met zoveel muzaksaus overgoten dat het klinkt alsof Nicole en Hugo het zingen op een cruiseschip. Dit alles zonder een greintje Ariel Pink-ironie welteverstaan. Dayve Hawke's vocale capaciteiten schieten hier echt  tekort.

En zo wordt het moeilijk om lichtpuntjes te vinden op 'Player Piano': het is één grote neerwaartse synthspiraal vol tegenstrijdigheden. Op die manier misschien wel de eightiesplaat par exellence.

Is er toch nog een hogedrukgebiedje ons een beetje komt verwarmen? Een nummer als Sun Hits begint veelbelovend met een opgeruimd The Cure-riffje, maar dan volgt er niets om de boel drijvende te houden. Het nummer zakt dan halverwege helemaal ineen en maakt een heel onnatuurlijke bocht om toch nog eens naar het refreintje te kunnen gaan. Een zoveelste misser. Het lijkt alsof het nummer heel snel moest worden ingeblikt en dat gevoel krijgen we wel meer op 'Piano Player'.

Op Worries hoor je dan toch eindelijk de sleutel van deze raadselachtige rommel. Veel achterklap en onverwerkte emoties stofferen de teksten. Weer een nummer dat alle kanten lijkt op te springen: Een kerkorgel uit de deep south wordt vergezeld door een paar pianotoetsen om uiteindelijk uit te monden in - dit verzinnen we niet! - een clavesimbelsynthsolo. Pianos at play. Maar dit nummer werkt wel min of meer. Het zou ons niets verbazen als deze song als één van de laatsten werd geschreven, nadat er al een beetje rook om het hoofd was verdwenen. Hopelijk een voorbode van better things to come op de volgende release.