Menomena - Mines

Barsuk Records

Hoewel Menomena drie jaar geleden in de pers alom werd bejubeld om hun indertijd recente ‘Friend And Foe’, wat gerust één van de meest ondergewaardeerde indierockplaten van de afgelopen vijf jaar genoemd mag worden, brak de groep totnogtoe niet echt door buiten de VS. Dat valt, meerdere nagenoeg onopgemerkte tournees door Europa ten spijt, onder meer te wijten aan het kleine label waarop de Amerikanen vertoeven. Omdat de distributie ditmaal wat beter belooft, verdient het drietal met het nieuwste album ‘Mines’ nu ook fans van vlees en bloed.

Deze derde langspeler wandelt namelijk rustig voort op de eigenzinnige weg die Menomena sinds haar oprichting in 2000 is ingeslagen. Daarin heeft hun typische sound een belangrijk aandeel. Deze is onlosmakelijk verbonden met de wijze waarop de band haar muziek produceert; volledig democratisch middels de zelf geschreven Deezer software, waarbij het trio multi-instrumentalisten in grote mate improviseert. De songs worden achteraf samengesteld door per zoveel maten de beste takes te kiezen. Hoewel deze ietwat onorthodoxe manier van componeren wellicht anders zou doen vermoeden, levert Menomena’s werkwijze in de regel geweldige songs op die juist uitblinken in knappe arrangementen.

Dat geldt niet anders voor ‘Mines’, waarop de groep zelfs hechter klinkt dan ooit. Nog altijd stuiteren de drums heen en weer, klinken de melodieën grillig en dragen alle drie de leden hun steentje bij aan de vocalen. Meer dan op de vorige platen klinkt het nieuwe album echter als een verrassend coherent maar toch gevarieerd geheel, dat zijn geheimen pas na meerdere luisterbeurten prijsgeeft.

Zo lijkt het ingetogen openingsnummer Queen Black Acid op het eerste gehoor misschien een nihilistisch niemendalletje, maar ontleent het juist zijn kracht aan de verhouding tot het hyperactieve TAOS dat er op volgt. Ook tijdens het minutieus opgebouwde Oh Pretty Boy, You’re Such A Big Boy, waarin de baritonsaxofoon weer opduikt, is het even wennen voor zich geleidelijk aan de bezwerende groove ontvouwt en alles op zijn plaats valt.

Overigens willen we nu niet suggereren dat ‘Mines’ een ontoegankelijk album is. Menomena heeft de knappe eigenschap om hun muziek tegelijkertijd zowel experimenteel als aanstekelijk te laten klinken. Evenwel is het lastig om een single aan te wijzen, maar dat de groep in de huidige promotie van de plaat voornamelijk het uptempo Killemall en slepende Dirty Cartoons naar voren schuift, is een begrijpelijke keuze. Een ongrijpbaar mooi album, kortom, waar de avontuurlijke popliefhebber vele uren plezier aan zal beleven.