Meshell Ndegeocello - Comet, Come To Me

Naive

Zangeres en multi-instrumentaliste Meshell Ndegeocello heeft behoorlijk wat goede albums afgeleverd voor het label Maverick met als hoogtepunt ‘Peace Beyond Passion’ uit 1996. Nadien is het wat minder gegaan. Zo brengt ze na haar laatste sterke album bij Maverick, ‘Comfort Woman’ (2003),  vijf albums uit bij verschillende, kleinere labels. Het geluid wordt minder funky en toegankelijk. Het aanstekelijke basspel en de zware raps verdwijnen naar de achtergrond en worden ingeruild voor gitaar en spoken word. Maar de geweldige zang blijft wel overeind. Stiekem hopen we dat ze met dit elfde album, haar derde bij het label Naïve, voor een terugkeer naar het oude geluid kiest.

Friends is alvast een schitterrende cover van eighties hiphopband Whodini. Meshell slaagt erin om leuke toevoegingen te doen aan het origineel door te werken met andere instrumenten en de nadruk meer op de zang te leggen in plaats van op de raps, die de oorspronkelijke versie kleurden. De zenuwachtige afrobeatgitaren alsook kille synthesizers geven het nummer een eigentijds karakter.

Overigens is dit het enige nummer van het album waarin je hiphopinvloeden hoort. Daarna volgt bijvoorbeeld het contrasterende Tom, een rustige ballad waarbij er heel voorzichtig wordt omgesprongen met instrumenten. Af en toe duikt er een blazerssectie op waardoor de song een soultintje krijgt. Het Sade–achtige Good Day Bad, de huidige single, maakt het plaatje af en mag beschouwd worden als absolute hoogtepunt van het album.

Niet alles is even sterk. De reggaenummers Forget My Name, Comet Come To Me en Modern Time hebben een te hoog déjà-vu-gehalte en verbleken bij de sterke reggaesongs uit 'Comfort Woman'.

Met Continous Performance gaat ze de rocktoer op, maar door het al te klassieke geluid en devoorspelbare opbouw is ook deze inspanning niet geslaagd.

Shopping For Jazz, een buitenbeentje met zijn mix van indie-zang, jazzdrums en lapsteelgitaar, is dan weer wel origineel. Ook het gebruik van de vibrafoon in Folie A Deux is een aardige vondst.

Wat voor Continous Performance niet werkt, zorgt in Conviction wel voor een perfect resultaat. De toevoeging van strijkers en percussie, is bijzonder geslaagd. Het filmische American Rhapsody mag het album in stijl afsluiten, maar laat ons ook een beetje op onze honger zitten.

'Comet, Come To Me' is een album dat sterk begint maar gaandeweg in herhaling valt. De reggaecomposities moeten beter afgewerkt worden en  zorgen ervoor dat het album aan dynamiek verliest. Wel opmerkelijk is dat Meshell na een carrière van meer dan twintig jaar nog steeds experimenteert met muziekstijlen. Maar de hiphop- en acidjazzinvloeden, die in haar beginjaren vaak te horen waren, komen jammer genoeg niet aan bod.

Misschien moet de volgende keer iemand Meshell gewoon de bas aanreiken. Nu blijven we immers te vaak hangen in een laidback geluid waarbij de gitaar koning is en het allemaal vlak blijft.