Metric - Fantasies
Metric Music International
Help I’m Alive! Met deze wanhopige kreet bestormde het Canadese Metric de voorbije twee maanden onze radiozenders. Emily Haines, James Shaw, Josh Winstead en Joules Scott-Key waren hierdoor de nieuwste sensatie. Maar nieuw of jong is de band niet te noemen. Al sinds 1998 draait de muziekmachine van Metric op volle toeren en met hun vierde langspeler ‘Fantasies’ boekt hun sound nu ook verdiend succes in België.
Metric is een band die je terug kan vinden tussen synthpop en het algemene poprockgenre. De band houdt van bescheiden eenvoud en vult die aan met een zelfzekere nonchalance. De muziek van het viertal straalt een eigenheid uit die je op een subtiele manier aanspreekt. Zet je gedachten op nul, start de motor van je auto, laat je leiden door 'Fantasies' en je beleeft gegarandeerd een genietbare cruisetrip.
Je hoeft zelfs niet naar de teksten te luisteren om de muziek te begrijpen. De stem van zangeres Emily Haines zegt genoeg. Neem bijvoorbeeld de track Sick Muse, waar ze zich opstelt als een vrouw met een gezonde do it yourself-mentaliteit – "let me live my life" -, maar tegelijkertijd haar broze kleine hart niet onder stoelen of banken steekt – "everybody just wanna fall in love". Haar stemgeluid past zich helemaal aan naargelang het gevoel dat het nummer moet oproepen. Daardoor maakt Haines elk songplaatje compleet.
Somebody’s got soul, dat hoor en merk je ook in Collect Call. Een rustige ballad die een soort hunkering doet weerklinken, waarvan je op de uitfadende melodieën nog een uur onschuldig blijft dagdromen. Authenticiteit troef! En als we even verder mogen ingaan op dat charisma: ga zeker eens op zoek naar de erg treffende gelijkenis op dat gebeid met de Belgische Geike Arnaert!
Het album biedt een variërende opbouw in tempo, waardoor Metric het monotone uit de weg gaat. Op 'Fantasies' vinden we songs terug die je ongetwijfeld harder op de gaspedaal doen duwen. Let dus zeker op je snelheidsmeter tijdens Satellite Mind. Gelukkig is er ook Blindness, een nummer waarvoor je spontaan je tijd gaat nemen om wat langer te kunnen genieten.
Een aangename eindverrassing is het nummer Stadium Love. De iets hardere synthpop doet ons nog even wakker schieten en sluit het album even sterk af dan dat Help I’m Alive het geopend heeft. Een erg aanstekelijk refrein trouwens, die woe-oe-oe-oe-oe! "Nice one", zeggen we daar op.
Die conclusie kunnen we ook trekken na een intergrale luisterbeurt van het album. Eenheid in verscheidenheid is een leuze die toe te passen is op dit album. Alleen is de verscheidenheid soms iets te ver weggewerkt in de songs. Metric is niet extravert in zijn muziekexpressie en zal niet onmiddellijk opvallen tussen grote muziekhelden, maar het is een naam om te onthouden voor een geweldig sfeervolle clubavond of, nu we toch de zomer naderen, een goed gevulde festivaltent!