Metric - Synthetica

Metric Music International

Wij zijn popsletten. We gaan daar geen doekjes om winden. Onze favoriete Beatle is Macca en de radio gaat luider als Wannabe van The Spice Girls weerklinkt. Hou dat in uw achterhoofd wanneer we u hierna onze nieuwe favoriet voorstellen.

Metric: we hadden er al vaak over gelezen, maar ze echt beluisteren is er  - goede voornemens ten spijt – nooit van gekomen tot we ‘Synthetica’ in onze handen geduwd kregen. Enig opzoekwerk leert ons dat de band aangevoerd wordt door Emily Haines en James Shaw, allebei ook aan de slag bij Broken Social Scene, en dat ze de laatste jaren in Canada zowat iedere pot hebben gebroken die er te breken valt. Wantrouw ze nooit, die Canadezen, hun smaak blijkt immers verdacht dicht tegen de onze aan te liggen.

Bij een eerste luisterbeurt klinkt Metric zoals de groepsnaam doet vermoeden: een beetje steriel, strak afgelijnd en - tja - synthetisch. Pas na de herkansing wordt het scherm dat de synths optrekken transparant en schijnt de kracht van de songs erdoor in volle glorie. Er zijn nog talloze van die herkansingen gevolgd, hoewel ze ondertussen eerder als ererondes bestempeld mogen worden.

Eerste single Youth Without Youth jaagt een regen van zweepslagen tegen onze kuiten, en ook Speed The Collapse en het titelnummer zijn zo opzwepend dat ze de epilepticus in ons naar boven brengen. Ijle gitaarpartijen zweven over nostalgische synths, aangedreven door mechanisch exacte drums en een stuwende bas. Het is pop met een onverholen achtergrond van new wave; indie maar afgelikt.

Haines’ stem wentelt zich eromheen. En dat levert vaak hoogst citeerbare zinsneden op (gaat u daar maar lekker zelf naar op zoek). Ze toont zich van haar meest meisjesachtige kant in Lost Kitten, alweer een klepper, en in The Wanderlust gaat ze zoetjes het duet aan met de Onbewogen Beweger zelve: Lou Reed. Opener Artificial Nocturne, met een breekbaar begin dat zich ontrolt om hevig en duister te eindigen, is het nummer waarin Metric het minst als zichzelf klinkt, maar desalniettemin één van de sterkste van de plaat.

De warme stem van Haines die als tegengewicht dient voor de kil aandoende muziek, in combinatie met beklijvende melodieën en teksten die ver boven het gemiddelde uitsteken maken van ‘Synthetica’ een grote kanshebber voor ons eindejaarslijstje. We kunnen u dus warm aanbevelen om deze verzameling knappe popsongs in huis te halen. En als u ons nu wilt excuseren: wij gaan onze Tophits ’99 nog eens van onder het stof halen.