MGR - 22nd Of May

Conspiracy Records

Mensen die - misschien met dank aan het schitterende voorjaarsweer - van zichzelf vinden dat ze er te vrolijk bijlopen en daar iets aan willen doen, moeten eens naar dit schijfje luisteren. Want deze soundtrack van de gelijknamige langspeelfilm van Koen Mortier doet de mistroostigheid haast onmiddellijk invallen. Ja, wij wentelen onszelf wel eens graag in zelfopgelegde treurnis. Maar zo zwart hoeft het nu ook weer niet.

Deze tweede film van Mortier is eerder stilletjes aan ons voorbijgegaan, in tegenstelling tot zijn debuut 'Ex-Drummer'. En ook de soundtrack van die Brusselmans-film verkiezen wij boven die van '22nd of May'. Daar zijn verschillende redenen voor.

Om te beginnen worden we hier geconfronteerd met één lange klaagzang, zo komt het althans over. De tracklist achteraan de cd-hoes ontkracht dat door verschillende titels op te lijsten, maar onze luisterervaring was eerder monotoon: tussen de verschillende songs hebben we bitter weinig variatie bespeurd qua klankkleur, instrumentarium of tempo.

Nochtans is deze soundtrack geschreven door een professioneel muzikant: Mike Gallagher, de gitarist van de Amerikaanse post-metal band Isis. Hier speelt hij echter in zijn uppie onder het pseudoniem MGR, wat staat voor Mustard Gas & Roses. En less is blijkbaar niet altijd more, want het ontbreken van slagwerk of zang maakt het heel moeilijk om de song te blijven volgen.

The Tedium Before opent het album en kan tevens fungeren als staalkaart voor het vervolg: na deze song wordt er immers niets nieuws meer toegevoegd. We horen keyboards, piano, een cleane gitaar en feedback die erg ontdaan is van wat volgens ons net zo karakteristiek ervoor is: zijn ruigheid.

Muziekliefhebbers die houden van de minimalistische aanpak komen hier allicht wel aan hun trekken: het leeuwendeel van de songs is immers opgebouwd rond een beperkt aantal noten die herhaald worden. Maar een melodie kunnen we er niet in ontwaren. Desalniettemin, voor die mensen is het genieten tijdens Recollection.

In het beste geval zouden bepaalde delen van bepaalde songs - zoals A Mile In His Shoes - boeiend kunnen zijn als ze geïntegreerd zouden zijn in een vollere orkestrering. De opgeroepen dreiging zou naderhand met bas, drum en oerkreten volledig kunnen losbarsten. Maar nu blijven we vooral op onze honger zitten, en daar worden we niet vrolijk van. Net zomin als van deze donkere, repetitieve en minimalistische soundscapes.