Miaoux Miaoux - School Of Velocity

Chemikal Underground Records

Selah Sue verwonderde zich er al over op Glastonbury: de nieuwe Britse lichting trekt opvallend de elektronicakaart. En dan speelde Miaoux Miaoux daar niet eens.

De Schot Julian Corrie bracht nochtans onder die naam een niet onaardig tweede album uit. Het Britse weekblad Clash mocht al eerder It’s The Quick, het grootste prijsbeest van die plaat in première loslaten. Het nummer roept herinneringen op aan LCD Soundsystem en kan gerust naast het beste van die band staan.

Voor wie Corrie niet kent: hij is een Schotse knoppendraaier en multi-instrumentalist met eerder al een album op het conto, maar als producer en remixer ook succesvol. Hij remixte bijvoorbeeld Chvrches en Belle And Sebastian. Niet verrassend, want drie jaar geleden al bekende hij geobsedeerd te zijn door de perfecte popsong.

Op ‘School Of Velocity’ vindt hij die nog niet, maar hij komt er wel een paar keer vervaarlijk dicht bij in de buurt. Geen wonder als je je laaft aan de bron waarin Four Tet, Caribou, New Order, Giorgio Moroder en Hot Chip in geplast hebben.

Na een fantastische intro zakt opener Lauch Loop even in wanneer Corrie's dunne stem weerklinkt, maar al snel wen je aan zijn stemgeluid en wordt je aandacht terug opgeslorpt door de caleidoscopische overvloed aan elektronica, die vooral het hogere register bestrijkt. Een echte diepe bas laat Corrie in zijn apparatuur zitten wat zorgt voor een zekere lichtheid.

“No coins in the fountain / No fake emotional shit”, belooft Corrie in A Flutter Echo, maar toch zijn de teksten vaak emotioneel geladen; in tegenstelling tot het glossy geluid. Zeker aan het eind van de plaat wanneer de sfeer iets donkerder wordt.

Maar voor je zover bent, moet je langs de zomerse, potentiële hitsingles van de plaat zoals Star Sickness, Luxury Discovery en het titelnummer. Daarna laat Corrie het tempo drastisch zakken in het space-funky Giga Shrug en zingt hij zaken als: “I am a black hole / sick of emotion / I will consume your world”, waarna hij zich op de dansvloer stort in It’s The Quick. Eindelijk mag de bas wel pompen.

Even maar, want in Peaks Beyond Peaks klinkt Corrie alsof hij staat te liften langs de snelweg en iedereen hem voorbijsnelt. De elektronica flikkert wel nerveus en doet vermoeden dat er nog iets volgt. Dat is ook zo: de laatste anderhalve minuut mondt de song uit in een industriële stamper. Toch worden de diepste bassen pas aan het eind uit de kast gehaald bij het dreigende Unbeatalbe Slow Machine. Jammer van die outro.

“No one can say the best is yet to come”, klinkt het in afsluiter Mostly Love, Now, maar ook deze song heeft zijn hoogtes. Miaoux Miaoux slaagt er dus in om tien nummers lang te boeien met zijn indie-pop. Niet onontbeerlijk in je collectie, wel leuk.