Micah P. Hinson - Micah P. Hinson & The Opera Circuit
Domino
Wie van ons kan zeggen dat hij of zij verslaafd is geweest aan medicijnen, met een supermodel geslapen heeft, en zelfs een tijdje heeft vastgezeten wegens het vervalsen van voorschriften? En dat allemaal voor hij twintig jaar was? Micah P. Hinson wel.
Wij houden van getormenteerde zielen in de muziek. Daniel Johnston, Sparklehorse, Eels: allemaal lijken ze over dat extra greintje talent – noem het levenservaring als je wil - te beschikken, dat hen in staat stelt om tijdloze nummers te schrijven. Ook op Hinsons ‘Micah P. Hinson & The Opera Circuit’ hoor je nummers die altijd al lijken bestaan te hebben. Nummers die aanvoelen alsof je thuiskomt na een lange werkdag en plots ziet dat het eten op tafel staat en de open haard brandt. Je voelt je op slag weer helemaal thuis. Bovendien is de nog maar vierentwintig jaar oude Hinson gezegend met een stem waar de levenservaring van afspat en die bij momenten lichtjes aan M. Ward of Smog – bij wie hij al in het voorprogramma heeft gestaan – doet denken.
Met een veelvoud aan instrumenten, gaande van trompet tot banjo, geeft Hinson ons songs met een melancholische toets. Opener Seems Almost Impossible lijkt op het eerste gehoor een nummer dat vier minuten verder kabbelt, maar na een paar luisterbeurten behoort het tot één van onze favorieten: de strijkers en de stem van Hinson grijpen ons bij het nekvel en sleuren ons binnen in zijn trieste wereld. Die “tristesse” wordt nog eens ondersteund door de strijkersarrangementen van Eric Bachmann, die vorig jaar met ‘To The Races’ al een even melancholisch album uitbracht.
Dat Hinson uit Texas komt, merk je aan de americana-invloeden die op het album te horen zijn, zoals de banjo in het opzwepende Diggin’ A Grave en het gitaargetokkel in de ballade She Don’t Own Me. Maar zijn muziek durft ook andere wegen te betreden: de rockuitbarsting in het voorlaatste nummer of slotnummer Don’t Leave Me Now dat eindigt in een mix van ruis en geluidseffecten.
Alleen Letter From Huntsville valt ietwat uit de toon. De trompetten treden iets te nadrukkelijk op de voorgrond, wat de song iets te veel op een fanfarenummer doet lijken. Niets tegen vrolijke opzwepende muziek, maar binnen dit album pas het niet zo goed. Gelukkig lijkt Micah dit zelf ook te beseffen, en is de song na nog geen twee minuten voorbij. Nadien neemt hij de oude draad weer op met ondermeer het bloedstollend mooie Little Boys Dream.
Het is dus niet voor niets dat deze plaat in onze top tien van 2006 stond. Toen wij twintig jaar waren, dachten we na over hoe het leven zou zijn. Hinson wist toen al dat het vooral ellende was en weet dat in songs te verpakken, die zonder overdreven sentimenteel te zijn, erg ontroeren.
Op zaterdag 10 februari valt Micah P. Hinson te bekijken in de Botanique.
20 mei 2014