Michael Jackson - Xscape

Epic

Freek De Jonge zong het al: "Er is leven na de dood." En zo komt het dat Michael Jackson al voor de tweede keer sinds zijn overlijden in 2009 een nieuwe plaat uitbrengt. De eerste, ‘Michael’ uit 2010, hebben we nog steeds niet durven opleggen, maar met ‘Xscape’ hebben we het er toch maar eens op gewaagd.

Je ziet het steeds vaker: artiesten die verwacht of onverwacht komen te sterven, laten vaak kluizen vol onafgewerkt of ongebruikt materiaal achter. En dat maakt het voor erfgenamen en platenfirma’s gemakkelijker maakt om nog eens langs de kassa te passeren.

In het geval van Johnny Cash werkte het. De drie platen die verschenen na zijn dood waren één voor één voltreffers. Maar ‘People, Hell & Angels’ (2013) van Jimi Hendrix was de overbodigheid zelve. En of we behoefte hebben aan nieuw materiaal van Freddie Mercury (het zou voor dit najaar zijn) is nog maar de vraag.

Moet je dat eigenlijk wel doen: materiaal uitbrengen van een artiest na diens dood, niet wetende of die artiest dat zelf wel gewild had? Want als Michael Jackson, perfectionistisch als hij was, écht tevreden was over deze nummers, dan had hij ze zelf toch al uitgebracht, niet?

Veel vraagtekens dus bij ‘Xscape’. Maar één lichtpuntje: tenenkrullend slecht is de plaat niet. Anderzijds ontgaat ons ook de noodzaak ervan. Niets op ‘Xscape’ kan tippen aan wat er al op zijn eerdere platen verscheen. En dat is allicht meteen de reden waarom deze tracks tot op heden in de schuif waren blijven liggen.

Het begint nochtans aardig met de single Love Never Felt So Good. Op single met Justin Timberlake, op ‘Xscape’ zónder. En het moet gezegd worden: de bijdrage van Justin als tweederangs-MJ neigt naar het overbodige. Love Never Felt So Good is een vlot weghappend popnummer met een hoog Get Lucky-gehalte. We zouden er zeker niet rouwig om zijn als het zou uitgroeien tot de zomerhit van 2014.

Jammer genoeg is daarmee het hoogtepunt van de plaat al voorbij en staan er geen pareltjes voor de eeuwigheid meer op ‘Xscape’. Het is allemaal nogal saai. Luister maar eens naar de ondermaatse soulsong Loving You, die bulkt van de clichés.

Wel de moeite waard is het tweede schijfje van de luxeversie van ‘Xscape’. Daarop staan de originele versies van de nummers, vóór ze opgepoetst werden door het zevenkoppige producersteam. En op één nummer na zijn die stukken beter dan de herwerkte. Zo heeft Love Never Felt So Good met enkel pianobegeleiding en wat vingerknippen en spontane handklappen een veel hoger soulgehalte.

Ook de originele versie van A Place With No Name – u herkent het deuntje van de seventies-klassieker A Horse With No Name van America – is beter dan de moderne versie met platte beats. Alleen bij Do You Know Where You Children Are? blijkt de opgekalefaterde versie beter dan de originele.

Ons advies: laat al die dingetjes die nu nog in de schuif zitten toch in de schuif zitten. En als ze dan toch met alle geweld van de wereld uitgebracht moeten worden, blijf er dan met je fikken vanaf.