Michaël Wojtas - Lore
Oskar Records
De Poolse multi-instrumentalist Michał Wojtas is de sterke man achter Amarok, maar op ‘Lore’ wil de man het alleen proberen. In feite is dit de muziek bij een dansvoorstelling van de Engelse James Wilton Company. Vanuit je luie zetel klinkt ‘Lore’ als een aardig studioproject dat een beetje de menselijke polsslag mist.
Aan een opsomming van de gebruikte instrumenten beginnen we hier niet, maar ze maken dat het resultaat ergens tussen progfolk en wereldmuziek hangt. Een ultieme belichaming van het progressieve credo – de vrijgevochten romantische kunstenaar – is het niet geworden. Daarvoor moet je nog steeds bij Jon Anderson zijn, die voor ‘Olias Of Sunhillow’ met veertig instrumenten in een garage bivakkeerde. Maar ‘Lore’ is een integere poging tot creatief individualisme in een genre waar de meeste pogingen stranden op de kust van het land Goedbedoeld.
De titel (‘Lore’ staat voor ‘kennis’) verwijst uiteraard naar de Germaanse mythologie, maar muzikaal is het een mix van Noorse, Keltische en Slavische invloeden. Het is aan doorwinterde musicologen om deze Pan-Europese oefening te deconstrueren. Toch is Michal Wojtas’ benadering geen dwaze, want wat deze premoderne culturen gemeenschappelijk hadden, was een grondige kennis van de natuur en het belang van de connectie met de natuur.
Volgens het heidens-animistische geloof van deze volkeren vond men die in de energie die vanuit de grond doorheen ons lichaam en terug naar de aarde vloeide. Het bond onze voorouders aan de aarde vast – de Vikingen gingen pas varen als de bodem onvruchtbaar bleek – en Wojtas lijkt dit idee gestalte te willen geven in de ritmes en texturen van de muziek.
Niettemin is het concept interessanter dan de uitvoering. Van een album, dat onze verbondenheid met de natuur viert, verwacht je toch meer dansbare ritmes en meer gezongen partijen. Kortom, je wilt meer de polsslag van het leven voelen. De melodieën weten ook niet te beklijven, iets wat Mike Oldfield – misschien hier de betere vergelijking – wel in de vingers had. De sfeer wordt niet altijd even goed getroffen, zodat de luisteraar moeite heeft om zich in te leven. Nu klinkt ‘Lore’ als een weliswaar mooie maar gortdroge academische oefening.