Mick Harvey And Christopher Richard Barker - The Fall And Rise Of Edgar Bourchier And The Horrors Of War
Mute Records
Tragisch, zo moet je de dood van regimesoldaad Edgar Bourchier in Passchendaele in 1914 omschrijven. Verpletterd onder de rupsbanden van een geallieerde tank en verzwegen als “collateral damage”. Tragisch ook hoe zijn satirische en soms erg onzekere anti-establishmentgedichten uit WO1 na postume publicatie zo lang onder het stof bleven liggen.
Totdat ‘The Darkling Fields Of Stowborough & Other Melancholy Reflections’ door een obscure uitgever in Parijs in 1965 worden heruitgegeven en later een foto opduikt van ene Mick Jagger die deze repress onder de arm draagt. Plots worden Bourchiers penetrante en penibele poëtische woorden opgepikt door een beatnikgeneratie van nieuwe muzikanten en woordkunstenaars die - alweer tragisch genoeg - compleet vergeten dat deze woorden afkomstig zijn van onze gesneuvelde soldaat.
‘The Fall And Rise Of Edgar Bourchier And The Horrors Of War‘ verzamelt voor de eerste keer alle gekende muzikale vertolkingen van Bourchiers gedichten, met als voornaamste inspiratiebron enkele vage partituren van ene Saul Preminger. Noteer bovendien de bewuste link tussen de titel van deze conceptplaat en een andere, wereldberoemde ‘Rise And Fall’ release van ene Ziggy Stardust, waarop niet voor niets de club van Preminger op de hoes geschilderd is.
We komen dus uit bij vijftien pareltjes van historische, muzikale poëzie, vertolkt door Christopher Richard Barker, maar vocaal ingevuld door een legertje zangers, waarvan de instrumentale inkapseling ingevuld wordt door Mick “Bad Seed” Harvey, die zichzelf al meermaals meester toonde in het opmaken van muzikale sfeerprenten, filmscores of folkplaten vol verhaal en emotie. En die voorziet een diversiteit van bijna agressieve, bitsige punkrock (The Lost Bastard Son Of War), gezapig slepende kroegfolk (Pounding For Peace) of bijna lieflijke ballades (A Secred Hiiden Message – met zachte vrouwelijke fluisteringen van Jade Image). Soms opvallend, zoals de zang-scanpassage in canon The Epressionist Tell #1 met enkel de cadans van stampende soldatenlaarzen als begeleiding. Maar soms ook puur met sfeer en de vocale kracht van woord, herhaling en intonatie.
Sta dus gerust stil bij de instrumentale richesse van dit tijdsdocument waarin afwisselend contrabas, e-bow, harmonica, cello, voetstamptrom, gitaar, floortom of orgel voor de begeleiding zorgen; waarin een heimelijk fluisterend I Am The Messenger het zelfs enkel doet met demonische, fatalistische gitaardrones en klagende vioolstrijken. (“I Am the Messenger / I drain away vitality, then tug you underground / Naked, cold, forgotten: entombed without a sound”).
Vandaar ook de lange, bovenstaande introductie. Zonder deze achtergrond, blijft u hopeloos steken in oppervlakkigheid. Maar met dit verhaal indachtig, wordt ‘The Fall And Rise…’ plots een luguber, impressionant muzikaal-historisch document waarbij de dood steeds om de hoek loert. Een eerbetoon dat fraai verrijkt is met impressionistische schilderwerken van oorlogstaferelen en citaten. Waaraan zelfs een heuse website gekoppeld is met historische feiten, alle teksten en teruggevonden tijdsdocumenten. Ronduit indrukwekkend en neerdrukkend.
Eén minuut stilte graag.