Midas Fall - Cold Waves Divide Us

Monotreme Records

Denk maar lekker groots. Dat is in elk geval de invalshoek die onze Schotse lievelings emoband Midas Fall op zijn langverwachte vijfde langspeler ter harte heeft genomen. Opzet van ‘Cold Wave Divide Us’ was om nog meer de power en live feeling mee te geven dan bij de vorige platen. En als je dat koppelt aan de hoge, forse keelklanken van Elisabeth Heaton en de meanderende gitaarpartijen van Rowan Burn, weet je dat je een groots spektakel mag verwachten.

Meer nog, voor deze plaat hebben de dames hulp ingeroepen van bassist en componist Michael Hamilton, die gespecialiseerd is in atmosferische filmmuziek en symfonische composities. Hoeft het dan nog te verwonderen dat de eigenwijze cocktail van gothic, shoegaze en progrock die deze female fronted band heeft uitgebroed, net de extra touch krijgt die het verdiende?

Wat vooral hard opvalt, is de enorme 3D sound van deze plaat. Een overweldigende klank waarbij getunede floortomdrums, lichte gitaartokkels, melancholische cellostukken en ijle pianotoetsen rondom je hoofd galmen en alle holtes van je hersenpan vullen. En dan spreken we natuurlijk nog niet van die galmende feeënzang van Elisabeth of de lang uitgesponnen gitaarflangers van Rowan.

En dan heb je nog een mooie afwisseling tussen dromerig en intiem – de stukjes waarin de broze ziel wordt blootgelegd zoals de nuchtere openingspassage van In This Avalanche of de droeve zweefballade Atrophy – en de force majeure gitaarexplosies en stadion vullende postrock erupties. Midas Fall speelt voortdurend koorddanser. En vaak zelfs binnen één enkele song.

Elk van de tien liedjes op deze plaat kennen dus zowel een indrukwekkende sound, als een mooi uitgedokterde opbouw. Het album grolt en krolt als een poes. Eentje die kan aaien en kan klauwen. We raden je in elk geval om de vele verschillende lagen waaruit dit trio zijn sound heeft opgebouwd in vol volume te beleven en je compleet te laten overweldigen door de impact van deze plaat. Begin misschien met de titeltrack, met zijn pompende dancebeat, loeiende gitaarerupties en een kippenvel veroorzakende blend van cello warmte en hoge fonkeltoetsen.

Van de andere kant … we raden je ook aan om je vooraf te wapenen tegen een stevig stukje Within Tempationiaanse dramatiek, soms bijna op het pathetische af. De etherische zang en fantasy composities durven zeker ook afschrikkend werken voor wie liever zijn voetjes wat op de grond houdt. Maar daar rekenen wij onszelf niet echt bij.