Midas Fall - Evaporate

Monotreme Records

Doen maar. Het Schotse duo Midas Fall bestaat al vier platen lang uit de twee bevallige dames Elisabeth Heaton en Rowan Burn. En weet je wat? Dit album is dieper, mysterieuzer en prikkelt tegelijkertijd ook meer dan de voorgangers. Of hoe de cocktail van neoklassiek, elektronica en gothic nu wel helemaal op zijn plaats valt.

Het is misschien wat stout te beweren dat Midas Fall een stevig stuk gegroeid is na het wat bombastische ‘The Menagerie Inside’ drie jaar geleden. Heaton en Burn hebben immers hun twee mannelijke collega’s aan de deur gezet en spelen bij deze alle instrumentale partijen zelf in, op een aantal drumbijdragen na dan. Maar daarmee heeft het duo dus duidelijk ook meer de balans gevonden. Dat betekent: minder metal, minder grandeur maar meer zalvende klanken en subtiele songstructuren. ‘Evaporate’ is dan ook een album van een band in volle maturiteit. En die is best indrukwekkend.

Centraal staat natuurlijk de etherische altstem van Elisabeth Heaton, mits wat galm omgetoverd tot een mysterieuze sirenezang. Die wordt een tiental keer ingekapseld in mooie synthesizerlandschappen; nu eens melancholisch, dan weer trots of toch zelfs een tikkeltje bombastisch. Maar de band weet perfect met die emoties te werken. Of hoe een zachte pianomelodie met cello als neoklassieke opener in Sword To Shield - mogen we even de naam Enya laten vallen - via langzaam opklimmende drums toch aanleiding mag geven voor een ontroerende postrockcompositie, één van de zeldzame keren dat het tweetal het nodig vindt echt in crescendo te gaan.

Want dan komen we aan het toverwoord: “compositie”. Los van een heerlijk holle, mysterieuze sound die toch niet te veel aan het shoegazegenre blijft kleven, weet Midas Fall immers in elk van deze songs te verrassen qua ingrediënten, opbouw of karakterwijziging. Zo houden de twee dames heel deze plaat lang het gevoel aan ontastbaar, wezenloos te zijn. Zelfs op een minimaal en intiem nummer als In Sunny Landscapes met trage zang en slechts enkele begeleidende toetsen klinkt dit duo groots. Kijk even naar de eindeloze sterrenhemel boven de bergtoppen op de hoes en beeld je dan in dat deze magistrale muziek daar in force majeure doorheen klinkt. Magie! Dit is de plaat waarop elke emo zat te wachten; naar zat te smachten; waarop schoonheid je hart samenknijpt, noten strelen en stemmen helen.