Midnight Sister - Saturn Over Sunset
Jagjaguwar
De leukste zusters zijn de nachtzusters. Dat wist Doe Maar al dertig jaar geleden. Dankzij ‘Saturn Over Sunset’ zijn wij geneigd hen bij te treden, ook al is er van deze nachtzuster duidelijk een hoekje of twee af.
‘Saturn Over Sunset’ is de debuutplaat van een mysterieus duo uit L.A. bestaande uit Juliana Giraffe, de drieëntwintigjarige dochter van een dj en naast muzikante ook filmmaker, en de zevenentwintigjarige, klassiek geschoolde arrangeur Ari Balouzia. De twee lieten zich inspireren door urban legends en wilde verhalen, die de ronde doen over hun geboortestreek, de San Fernando Valley en door de mensen die zich in hun omgeving (Sunset Boulevard en Echo Park) ophielden.
Echo Park is de streek van Jackson Browne, Devendra Banhart en Frank Zappa, maar ook van Leonardo DiCaprio, Jackson Pollock en regisseur John Huston, een buurt die artiesten en kleurrijke weirdo’s aantrekt. Mensen als Giraffe en Balouzia dus, wier ambitie het was om een album te maken waarin film en muziek samenkomen; iets wat ook blijkt uit de videoclips die ze zelf steevast (mee) regisseren.
Een afspeellijst op Spotify, die ze samenstelden, verraadt veel over de invloeden die de twee absorbeerden: van Gloria Ann Taylor over Elton John en David Bowie tot Amanda Lear en veel discokikkers. Maar die cocktail overgoten ze met een flinke dosis theatraliteit en freaky kunstzinnigheid.
De plaat start met het kosmische slaapliedje Canary dat meteen duidelijk maakt dat dit geen plaatje is van dertien in een dozijn. Het gaat naadloos over in Leave You, de eerste single uit de plaat die start als een pianoballade maar eindigt in tegendraadse drums.
Blue Cigar, verleidt met de smachtende stem van Giraffe, een Fleedwood Mac-orgeltje en een leuke saxpartij die het nummer tegelijk erotisch en mysterieus laten klinken, terwijl Showgirl melancholisch en dromerig klinkt en een soort van verlepte schoonheid in zich draagt. De achterwaarts afgespeelde sample doet wat denken aan Kate Bush ten tijde van ‘Hounds Of Love’, een referentie die later in The Crow en So Young (twee tracks die je gegarandeerd de gordijnen injagen) nog eens opduikt.
In The Drought word je meegesleurd in een vreemdsoortige wals met intrieste strijkers, maar even later huppel je vrolijk aan de hand van Daddy Long Legs door een zomers park in een wit jurkje. Dat park blijkt in So Young eigenlijk een kerkhof te zijn, maar laat dat de pret vooral niet drukken.
De barpiano in Shimmy klinkt opzettelijk vals terwijl af en toe echo’s van disconummers door het open autoraampje naar binnen waaien. Een griezelig krakende cello kruipt achter een opwekkend baslijntje alsof je dronken in een taxi zit die door de uitgangbuurt rijdt en een stemmetje in je achterhoofd zich afvraagt waar je in hemelsnaam naartoe rijdt.
En is dat nu een sax in Hitman of zijn het gakkende ganzen? En wie wordt er neergeschoten? Is het de prom queen of toch de geheimzinnige, triest kijkende clown uit het volgende nummer? Wie zal het zeggen. Feit is dat Giraffe en Balouzia een muzikaal spiegelbeeld maakten van een wereld, die intrigeert, soms irriteert, maar vooral fascineert.