Miles Kane - Colour Of The Trap

Sony

De naam Miles Kane doet niet direct een belletje rinkelen, zegt u? Wij frissen even uw geheugen op. Het was namelijk deze Last Shadow Puppet die een drietal jaren geleden samen met Alex Turner (Arctic Monkeys) verantwoordelijk was voor het meesterwerkje ‘The Age Of The Understatement’. Het was ook hij die met zijn – ondertussen ter ziele gegane – The Rascals in datzelfde jaar 2008 het leuke (maar voor de rest volledig genegeerde) ‘Rascalize’ uitbracht. Vandaag vindt de man zijn tweede adem en levert met ‘Colour Of The Trap’ een vinnig solodebuut af.

Danig onder de indruk (zoniet nog meer dan van de hoofdact die avond) waren wij toen Miles Kane nog niet zo heel lang geleden samen met het Oasis-adept Beady Eye het podium van de AB bestormde. Kane wist zich op een uitermate begeesterde manier van zijn klus te kwijten. De scherpe wervelwind die de zaal werd ingestuurd hield het midden tussen Paul Weller en The Stooges. En nu is er dus dat lang verwachte en bijzonder fris klinkende debuut, waarmee we het wilde feestje van toen eindelijk thuis zonder enige vorm van gène kunnen overdoen.

Het openingsoffensief Come Closer met die aanstekelijke “Aaahs" en "Wooos” en het daaropvolgende Rearrange -wij onthouden vooral die latent aanwezige killerriff - zet het album meteen op het juiste spoor. Dit is Britpop zoals we het graag hebben. Poppy genoeg om onze antieke Beatlesdanspassen van onder het stof te halen, maar toch beladen met de nodige smerigheid, goed voor een portie ongebreideld luchtgitaargeweld.

Daarna gaat het echter fout. My Fantasy komt, ondanks (of dankzij?) de gastbijdrage van Noel Gallagher, niet verder dan een flauw afkooksel van Roxy Music. Net als Counting Down The Days dat een beetje verdrinkt in zijn eigen psychedelische waas van gitaren en Happenstance, dat voornamelijk uitblinkt in middelmatigheid.

Noel Gallagher is overigens niet de enige die gedag kwam zeggen in de Londense studio. Ook de vocalen van Super Furry Animal Gruff Rhys kunnen we meermaals ontwaren, terwijl Eugene McGuinness en Corrine Bailey Rae de prima, springerige track Quicksand een trapje hoger tillen.

Het krachtige Inhaler en het dreigende, Beatelesque Better Left Invisible (lang geleden dat die Cold Turkey-riff nog op zo’n creatieve manier werd gebruikt) behoren dan weer tot onze favorieten. Evenals Telepathy dat niet zou misstaan als soundtrack bij een moderne spaghettiwestern.

‘Colour Of The Trap’ is lang geen mis plaatje met een handvol hoogvliegers, die smeken om voor een kolkende massa live te worden gespeeld.

Miles Kane speelt op zondag 15 mei in een uitverkochte Rotonde tijdens Les Nuits Botanique.