Millenium - Ego

Lynx Music

De actuele Poolse progrock wordt onvermijdelijk afgemeten aan het artistieke succes van Riverside. Dat geldt zelfs voor het kwintet Millenium, ofschoon deze al jaren langer bezig zijn dan de toonaangevende groep rond Mariusz Duda. Sinds Milleniums debuut in 1998 is ‘Ego’ alweer het negende studioalbum van dit productieve gezelschap.

Op de bandsite wordt ‘Ego’ voorgesteld als een album dat het leven in de moderne wereld fileert, in het bijzonder het verlangen naar wat onvermijdelijk aan ons ontsnapt.  Het artwork voedt de interpretatie dat de ik-figuur een oorlogsveteraan is met een onverwerkt trauma. Een gewichtig thema waar zanger Lukasz Gall een egodocument annex psychologische studie rond weeft, maar nergens liggen de teksten te zwaar op de maag of bedreigen ze de muzikale constructie.

Het titelnummer waarmee geopend wordt, maakt duidelijk dat de hoofdpersoon Ego in zijn leven een verkeerde keuze heeft gemaakt: "Could have been so happy / Chosen to be sad / Stressed and disappointed / Hidden in my shell". En verder: "I can’t touch my heart and soul / But I feel my sick Ego!" Onze nieuwsgierigheid is meteen gewekt: wat is deze man overkomen?

Vervolgens duikt het album in het verleden. Born in 67 is een nostalgietrip naar de swingin’ sixties, want de wereld vertoefde toen in een staat van genade. De song vertolkt ook het typische postmoderne standpunt van de mens die het verleden romantiseert en die vandaag in verwarring verkeert.

Met Dark Secrets en When I Fall kruipt Lukasz Gall onderhuids. Een leven vol eenzaamheid en leugens heeft Ego achter zich, maar "When I fall / I’ll be strong and I’ll go / Run from here". Maar waarheen? Lonely Man lijkt te suggereren dat elke vluchtpoging vergeefs is. "Lonely man is shouting / Can you hear him shout?" Alsof hij gevangen zit in een geluidsdichte bunker.

Het slot Goodbye My Earth laat de luisteraar achter in twijfel. Ego neemt afscheid, maar hoe blijft onduidelijk. De teksten laten zich lezen als hoofdstukken in een moderne psychologische roman met een ambigu einde. Met de sterke slotzin "I know I’m strong to abandon it all / I hope there is no objection", kun je verschillende kanten uit.  

Muzikaal zit Millenium ergens tussen Pink Floyd en het actuele Marillion. Vooral in de langere stukken slaagt men er behoorlijk in om de psychologische spanning ook instrumentaal op te bouwen. Niet elk cliché uit het genre wordt vakkundig omzeild, maar om op een conceptplaat met zoveel introspectie de aandacht vast te houden moet je wat in huis hebben. Bovendien is Galls zang overtuigend en vrij accentloos en doet hij denken aan Mark Trueack van Unitopia. Die vergelijking met Riverside zijn we ondertussen vergeten. Respect!