Miller - So Much More
Evil Penguin Records
"Om dan nog maar te zwijgen van het teerste kantwerk en de verfijnde hooggotische architectuur die van kust tot hinterland onze gouwen mondiaal aanzien gaven" onderbrak de dienster die de scherven aan het opruimen was. "En Rubens!" - onze hoofdredacteur liet ook zijn licht schijnen. "Inderdaad," riep ik veel te luid. "En waarmee pakt Het Vlaamsche Land nu uit? Laura Lynn en de kniezwengel! En Miller is next!" Ik gooide de cd van Miller op tafel. De dienster deed alsof ze niks had gezien en met het schaamrood op de wangen deed ze haar jas aan om naar huis te gaan. De editor-in-chief negeerde mijn theatraal gebaar. Hij gebood de waard nog twee van zijn zwaarste bieren te brengen, of nee, doe maar vier. Dit vroeg om een harde aanpak. "Hij speelt op een bloody Ovation-gitaar en hij is er trots op" stelde ik toonloos vast. De gitarist aan het tafeltje naast ons veerde op, stootte daarbij zijn glas om en vluchtte de toiletten in. "Een Ovation?" vroeg de waard. "Ja!" beet de tweede gitarist aan het andere tafeltje hem toe, "die plastieken gevallen die zo 'n grote sier maakten tijdens de Unplugged-crisis maar klonken als een oversized boterhamdoos!" De eerste gitarist kwam terug, het gezicht vaalgroen met een koddige tint geel rond de ogen. "Ik moèt het weten!" zei hij ongevraagd. "Was hij prominent aanwezig in de mix?" "Mijn lieve jongen, de plaat opent ermede!" grijnsde ik. Het werd de arme man te machtig en kokhalzend liep hij terug de toiletten in. Dankbaar om mijn sterke gestel bestelde ik nog een rondje. De hoofdredacteur deed dapper mee maar stond op plooien. En dan had hij nog niet eens de cd gehoord. Het is een publiek geheim: hoofdredacteurs hebben een kwaaie dronk. Hij greep mij bij mijn revers en trok me ei zo na helemaal over de tafel. "Lissen Up" siste hij gemeen, "you bespreek de cd or you'll never work in this town again!" "Het is er aan te merken dat niemand zijn Engels corrigeert" grapte ik houterig tegen de drummer aan het tafeltje naast ons. "What do you say man?" beet de hoofdredacteur me toe, en ik zag dat hij op het punt stond zijn mes te trekken. "Van Miller bedoel ik hé," trachtte ik me te redden, "kijk, er staat een Engelse taalfout op het cd-boekje." Gelukkig stond die fout er inderdaad, anders had ik het niet naverteld. "Hoe moeilijk is dat nu, zo 'n recensie" gromde hij, "je zegt gewoon waaraan het je doet denken, wat je goed of slecht vindt en klaar!" Ik zuchtte diep. Iets wat lijkt op zowat alle pseudo-singer-songwriterplaatjes van Born, Udo en ander slachtafval van als talentenjacht vermomde sms-goudmijnen, hoe kan je daar nu iets goeds of slechts over zeggen. "Zeg dan: fijn popplaatje maar niks bijzonders" suggereerde de hoofdredacteur. "Kom, leg die cd eens op" gebood ik de kastelein. Hij weigerde. "Dat vullis komt mijn discobar niet in! De mensen moeten nog verteren, en als ge niet meer schikt te drinken, ga dan naar huis." "Erger nog", zei ik, "als die man, die Miller, nu eens kwaad wordt en ons komt zoeken?" Maar de hoofdredacteur wist beter. Gepokt en gemazeld als hij is kende hij dit soort would-be-Radio2-vedetten net zo goed als het caféplan van de stad Gent. "Als, àls, als hij u al komt zoeken, dan zal het zijn om te zeggen: 'Doe het dan zelf als ge 't beter kunt!' en daarmee basta". Ik keek hem schaapachtig aan - dat heb ik wel vaker na een dozijn tripels. "Ik wil zeggen," mompelde hij terwijl de waard de stoelen op de tafels begon te zetten, "zorg dat uw recensie wat origineler is dan dat soort onschadelijke behangmuziek voor niet-te-trendy coiffeurszaken in bestaansmoeë hiaten in de beschaving zoals Destelbergen. Patron, kunnen wij nog iets bestellen?"
---
Elke gelijkenis met bestaande personages berust op toeval. Of denkt u nu echt dat onze hoofdredacteur trakteert? De cd, die bestaat jammer genoeg wèl echt.