Milow - Silver Linings

Homerun Records

De muzikale elite kan maar beter dekking zoeken, want Milow heeft een nieuwe plaat uit. ‘Silver Linings’ heet zijn vierde worp. Het is zijn minst commerciële, maar Milow zou Milow niet zijn als hij daar ook geen mouw aan zou passen. En dus biedt hij bij zijn nieuweling een live album aan dat dan toch weer vol staat met de hem typerende meezingbare songs.

Laat ons beginnen met een boude vergelijking. Eigenlijk is Milow een beetje de Christoff van de Vlaamse singer-songwriters. Beiden hebben keihard moeten werken voor een beetje erkenning, omdat ze zeker niet ingeschat worden als de meest talentvolle artiesten in hun genre. Maar allebei zijn ze wel aan de top geraakt en ontpopten ze zich zelfs tot Belgisch exportproduct. Beide heren verdelen ook de publieke opinie. Buiten het schlagerwereldje lacht iedereen met Christoff, terwijl het in het alternatieve, Vlaamse circuit dan weer bon ton is om op Milow te spuwen. Ten onrechte.

Jonathan Vandenbroeck heeft het nu eenmaal in zich om goed in het oor liggende popsongs te schrijven. Het klinkt vaak allemaal o zo makkelijk, maar dat is eigenlijk meer een verdienste dan een verwijt. En het rijtje oorwurmen dikt na de release van Milows vierde plaat dan ook weer aan, dat had u al kunnen afleiden uit eerste single We Must Be Crazy.

En toch, Milow trekt de lijn van z’n vorige, meest poppy album ‘North And South’ niet helemaal door. Die plaat stond vol vlot verteerbare liedjes, meestal zonder iets dat nog maar in de buurt komt van weerhaken. Op ‘Silver Linings’ prijkt naast de eerste single met Against The Tide nog één zo’n typische song, die geschreven is om een door een groot pubermeisjespubliek meegekeeld te worden.

Maar Milow slaat toch ook gedeeltelijk een andere weg in. De bezinningsperiode in zijn nieuwe, halftijdse thuisbasis Los Angeles heeft Vandenbroek ertoe gebracht om minder hapklare brokken te serveren. Een eerste luisterbeurt van ‘Silver Linings’ later dachten we dan ook dat hij een groot deel van zijn opgebouwde fanbase zou gaan verliezen, net doordat zo weinig songs een hoog meezinggehalte hebben.

Wellicht daarom zit er ook een live cd bij met nog acht nieuwe songs. Die had Vandenbroeck eerder al geschreven. Zij refereren veel meer naar het eerdere werk, met de nodige shalala’s. Wie houdt van de eerdere Milow-hits, zal dol zijn op So Long So Long, Cowboys Pirates Musketeers en Eye Of The Storm. En zal misschien een traantje wegpinken op 22 Children, het liedje voor de slachtoffers van de busramp in Sierre.

Maar toegegeven, heel wat nieuwe (studio)songs bloeien per beluistering wat verder open. Zo groeit opener Learning How To Disappear uit tot een meeslepend nummer en is Echoes In The Dark, single nummer twee, dankzij de assistentie van Courtney Marie Andrews zelfs ontroerend mooi. We vragen ons af wat de alternatieve elite ervan zou vinden mocht dit een Damien Rice-song geweest zijn.

Maar voor we helemaal op de brandstapel gezet worden, toch ook nog wat kritiek. Om na drie jaar met een nieuwe plaat op de proppen te komen (dat is lang voor Milows doen), staat er toch ook wat materiaal van mindere kwaliteit op zoals Mistaken, de sneer naar de bankwereld, en Wind Me Up.

Milow probeert nieuwe zieltjes te winnen met ‘Silver Linings’ door voor meer diepgang te kiezen. Of dat zal lukken, valt nog af te wachten, maar het is in elk geval een meer dan degelijk album. Oude fans die de minimetamorfose niet zo geslaagd vinden, hebben nog altijd de live plaat als zoethoudertje. Of kunnen naar Christoff luisteren.