Minor Giant - On The Road

Festival Music

Minor Giant brengt met ‘On the Road’ waarschijnlijk het prettigste album van 2014. Dat lijkt een dubieus compliment (prettig = oppervlakkig?), maar zo is het niet bedoeld. Bovendien is dit een debuut, waarmee deze kleine reus uit Nijmegen meteen langs de grote poort van progland binnengewandeld komt. 

Ergens in 2010 lazen we een interview met de zestienjarige Rindert Lammers. Zo jong, en al helemaal een proghead. Vandaag is Lammers twintig en staan zijn composities op ‘On the Road’. Het album is inderdaad een reis, een queeste naar de hoop en sterkte die we in het leven nodig hebben. Om dat doel te bereiken, bewandelen mensen verschillende wegen.  Het zijn de levenskeuzes die ze maken.

Componeren was van jongsaf de keuze van Lammers. Zijn instrumentale stukken zette hij op SoundCloud en in drummer Roy Post vond hij een geestverwant. Toen de geweldige bassist Harry den Hartog (ex-PBII), zanger-gitarist Jordi Repkes en tweede toetsenist Jos Heijmans de line-up vervolledigd hadden, was de groep Minor Giant geboren.

Niet alleen in het concertcircuit wist men snel een reputatie te vestigen. De door Lammers geschreven muziek bleek van zo’n maturiteit te getuigen dat de kiem voor een debuutalbum gelegd was. Kort na de voltooiing verliet den Hartog de groep (die in Rik van Dommelen zijn vervanger heeft gevonden) maar 2014 kan voor deze jongens niet meer stuk.

Het titelnummer, waarmee de plaat opent, is zoals de geboorte van Pallas Athene uit het hoofd van Zeus: erg zelfzeker. Er zijn de hoekdelen waarin de zon door de wolken breekt, de verrassende opbouw, de bombastische, symfonische erupties, het samenspel dat een lange staat van ervaring doet vermoeden. Alleen de zang van Repkes komt weifelend door. Hij heeft een goede stem die bij een volgende productie evenveel aandacht verdient als zijn fraaie gitaarwerk.

Het drieluik Dream with Your Eyes Wide Open is knap uitgebalanceerde symfo. Na de Porcupine Tree-achtige intro ontwikkelt het zich tot een instrumentaal hoogtepunt (het tweede deel The Old Road) waarin voortdurend interessante dingen gebeuren.  Alles vloeit natuurlijk over in het slot, waarin het beginthema uit de titelsong eventjes herhaald wordt.

De ballad Lead Me Home sluit rechtstreeks aan bij het artwork: een open deur die een langverwachte thuiskomst suggereert. “I’ve heard of a kingdom where finally you can be free / (…) / Guide me through times when I am weak and so alone / Lead me home” zingt Repkes. In de credits dankt Lammers God “for being The Road.” De religieuze inspiratie geeft de plaat een onverwachte, persoonlijke toets.  

Maar in de andere, vocaal georiënteerde songs Hand in Hand en We Are Strangers Here valt opnieuw op dat de zang de zwakke schakel in het geheel is. Opgezweept door de symfonische arrangementen lijkt Repkes in het slotnummer dan eindelijk krachtiger door te zingen. The Last Road is de conclusie van deze spirituele tocht, herneemt enkele thema’s uit de vorige nummers en rondt het album af met een optimistisch, naar IQ verwijzend einde.

The Last Road suggereert hoop voor de toekomst. Niet in het minst voor Minor Giant zelf, dat met ‘On the Road’ tekent voor één van de betere debuten van 2014.