Mint - Glass Lagoon

Fons Records

Mint is inmiddels een vaste waarde geworden in het Belgische indiecircuit. Het melancholisch kwintet uit de Limburgse kweekvijver boekte reeds bescheiden succesjes met ‘Magnetism’ en ‘Hinterland’, maar nieuw materiaal was er toch niet meer sinds 2010. De spreuk "Nomen est omen", blijkt voor de helft  van toepassing op ‘Glass Lagoon’, dat overeind blijft door bij momenten heel aanstekelijke wijsjes.

Een lagune - zeg maar strandmeertje - heeft de kenmerkende eigenschap ondiep te zijn. En om eerlijk te zijn: gelaagdheid is nu niet bepaald  waar Mint in uitblinkt. Het oeuvre van Mint bestaat hoofdzakelijk uit oppervlakkige, radiovriendelijke doch melodieuze popsongs. Eenvoud, die hoe dan ook siert en pleziert.

Dat geldt ook voor 'Glass Lagoon', een ep waarvan alle vier de songs zo in de ether geslingerd kunnen worden. De melodieën lijken wel gemaakt om mee te kunnen neuriën tijdens een zonovergoten autorit, al vallen de bedwelmende, ietwat kosmische synths in Luna Park wat dat betreft het meeste op. Schemerige elektropop met een weemoedig sausje waarbij je zo een verhaaltje fantaseert.

Een nachtelijke, halfdronken aftocht nadat je een heel maandloon verbrast hebt in zo’n deprimerend lunaparkje op het dorpsplein – bijvoorbeeld. De tergende soundeffects van de gokmachines zijn voor de gelegenheid omgeturnd in een verrassend goed in het oor liggende tune, die maar niet uit je hoofd weg te slaan is.

Maar laten we de rest geen oneer aandoen: drie solide songs, doch te mediocre om zich in je geheugen te nestelen. Geen oppervlakkige niemendalletjes, noch memorabele signature songs. Om het diplomatisch te zeggen met de beroemde evaluatiemethode uit een Vlaams pseudoculinair programma: voor sfeer en gezelligheid een dikke acht.