Mirel Wagner - Mirel Wagner

Bone Voyage Recordings

Het moet halverwege de jaren tachtig geweest zijn dat de eerste vloedgolf van vrouwelijke singer-songwriters de radiowaves monopoliseerde. Daarna volgden er dichte drommen vrouwelijke stemmen. Het aantal was niet altijd recht evenredig met het talent en velen verdwenen in de plooien van de mantel der vergetelheid. Niettemin, de toon was gezet en elk jaar komt er een nieuwe lading sirenen aankloppen, allemaal gedreven door de droom om de nieuwe Parton, Franklin of Joplin te worden. En hoe zit het in dat verband met Muriel Wagner?

Een close up van een zwarte artieste op een donkere hoes van een titelloze cd. Opgewekt wordt men er niet van maar het zal wel een verwijzing zijn naar existentialistische invloeden van “way back when”. Kortom, een jong onschuldig gezicht zoals ook Tracy Chapman dat destijds had maar in een vrolijkere versie.

En dan klinkt het eerste nummer To The Bone  uit de boxen : een stem, een gitaar en een melodie. Soberheid troef. We hadden niets anders verwacht bij een dergelijke hoesfoto. En meteen wordt er ingeschreven op de puurste folktraditie van haar voorgangsters.

Af en toe wordt het tempo enigszins opgetrokken : No Hands gaat over de eerste fietservaringen van een klein kind en in de muziek ontdekt men zowaar met veel goede wil een spiertje vrolijkheid. Soms zakt de stem een fractie van een octaaf, maar voor de rest is het veel van hetzelfde.

Dit is zeker geen slecht debuut. Wagner heeft duidelijk een aparte stem, die tot luisteren uitnodigt, speelt simpel maar niet onfraai gitaar, heeft het een en het ander te vertellen in haar songs, maar is wel vergeten een minieme vorm van variatie in haar liedjes te steken.

Ook thematisch is het nogal voorspelbaar : jongedame voelt zich alleen en door haar lover in de steek gelaten en/of mislukt in de liefde. Hoop is ver te zoeken, tristesse alom. Zelfs de dood krijgt een rolletje in No Death.

Nu hebben we niets tegen “ldvd” en bepaalde breakupplaten behoren tot onze alltime-favorites maar dit is toch een iets te grondige en eenzijdige wenteling in persoonlijke pijn.

Desondanks verdient Mirel Wagner op basis van haar stem en onmiskenbaar talent krediet voor de toekomst. Maar geef haar een producer en een lief tegen de volgende plaat en dan zit er heel wat meer in.