Mirel Wagner - When The Cellar Children See The Light Of Day

Sub Pop Records

Een gitaar en een stem, meer had Mirel Wagner niet nodig om een knoert van een debuutplaat te maken waar de luisteraar warme, dan weer koude rillingen van kreeg. Twee jaar later ziet ‘When The Cellar Children See The Light Of Day’ het daglicht. Zelfde stem, zelfde gitaar met hier en daar een kleine toevoeging. Soms kan een mens gelukkig zijn met heel weinig.

Zeg nu zelf; wie is er nu niet geïntrigeerd door het verhaal van een Finse zangeres met roots in het Afrikaanse Ethiopië. Dat er warempel een mix van blues en folk uitkomt met sinistere teksten maakt het alleen maar interessanter. De titel ‘When The Cellar Children See The Light Of Day’ zorgt voor één van de mooiste albumtitels van het jaar en met de nodige verbeelding kan je daarmee alleen al enkele minuten wegdromen. Beeldspraak, daar gaat het om op deze plaat. Mirel neemt je mee op een excursie door haar eigen private en persoonlijke ruimte en is een zeer macabere gids.

Zo krijg je op 1 2 3 4 een kinderwijsje voorgeschoteld, maar dan wel ééntje die je best niet vertelt aan je kinderen voor het slapengaan. Van The Dirt zouden we letterlijk dorst krijgen en tijdens Oak Tree zien we een kind zo voor ons achtergelaten worden onder een boom, hopend dat het als vondeling een beter leven krijgt.

Een favoriete lijn uitkiezen is moeilijk, want zoals je weet is kiezen verliezen. Maar hier komt hij dan toch: "See a girl dressed as a woman/ Here's a man who lies/ See that girl fall apart /Soon as his shadow touches her heart" uit Taller Than Trees . Of hoe een meisje verdwaald geraakt in haar eigen emoties. Mirel toont littekens die normaal verstopt worden en dat maakt deze plaat niet alleen boeiend maar het grijpt je bij momenten ook meedogenloos naar de keel.

We gaan hier uiteraard niet elk nummer tekstueel analyseren, dat plezier willen we jullie niet afnemen. Muziek dan maar! Mirel speelt gitaar en doet dat goed. Haar vingers tokkelen zoals vanouds op de akoestische snaren en vormen de perfecte basis voor het verhaal dat ze wil vertellen. Dat ze voor haar tweede ging aankloppen bij de Finse dance en minimal producer Sasu Ripatti (Luomo voor de kenners) is dan wel een verrassing, maar wel één die goed uitpakt.

Ripatti behoudt het minimal gevoel dat Mirel nodig had en neemt haar stem heel gedetailleerd op. Je hoort praktisch haar tong tegen haar lippen en gehemelte strelen, om zo een echt tête-à-tête gevoel te creëren. Ook de kleine toevoegingen zoals de elektrische gitaar op The Dirt, de cello op Ellipsis of de ijle piano op Goodnight zijn sober maar raak. Ripatti geeft deze instrumenten een bijrol, en zet zo Mirel en haar gitaar in de spotlight waar ze hoort te staan.

Tien nummers, een halfuurtje muziek. Meer moet dat niet zijn om een mens in te pakken. Straf dat iemand met een beperkt aantal gitaarakkoorden en een donkere stem zo weet te boeien. Mirel Wagner is nog steeds maar begin de twintig. We zijn benieuwd naar wat de toekomst brengt.

Mirel Wagner speelt op 13/09 op het Big Next festival in Gent.