Miriodor - Signal 9

Cuneiform Records

Het is al meer dan dertig jaar geleden dat Miriodor zijn eerste signaal uitzond met de release van ‘Rencontres’. Dit negende, schitterende album van de band uit Montreal heet ‘Signal 9’ en bevestigt deze veteranen van de rock-in-opposition als coryfeeën van een avant-garde die zijn publiek tot het uiterste wil pushen.  

‘Signal 9’ is een uitnodiging voor een reis naar andere werelden. Elke track markeert een stopplaats in buitenissige landschappen, bevolkt door creaturen en constructies waarvan nooit een glimp is opgevangen buiten Miriodors idiosyncratische ecosysteem.

Het idee om Miriodor metaforisch te beschouwen als een planeet, komt uit de koker van toetsenist Pascal Globensky. De bandleden zijn dan de buitenaardsen die op hun mysterieuze manier met de aarde communiceren. ‘Signal 9’ is zo de negende set van boodschappen vanuit dit exotische hemellichaam.

Toegegeven, het doet denken aan Magma, grondlegger van de Zeuhl. Sommige songs op ‘Signal 9’ komen aardig in de buurt van Zeuhl. Zo is er de gespierde, jazzy groove in Peinturé Dans Le Coin, en Transit De Nuit A Jakarta combineert elektronisch gemanipuleerde sounds met gesyncopeerde, futuristische funk.

Albumopener Venin start met wat klinkt als de take-off van een ruimteschip. Felle riffs alterneren met rustiger passages, wat resulteert in een schizofreen gevoel dat overeenkomt met het duizelige, sonische delirium waar ‘Signal 9’ zich aan overgeeft. Op Portrait-Robot horen we de invloed van King Crimson, maar ook een karakteristieke humor, wanneer de omineuze stemming omslaat in circusmuziek. Gallinule D’Amérique klinkt zelfs als een circusband die met Frank Zappa aan het jammen slaat.

Déboires A Munich zet een dissonante gitaar op een denderend ritme, gepuncteerd met woordloze vocalen en wiebelende toetsen. Chapelle Lunaire mixt apocalyptische kloppingen met een sympathieke, rondslenterende jazz en koortsachtig ensemblespel. Bij wijze van contrast is Douze Petites Asperges low-key met zijn welhaast Tortoise-achtige postrocktexturen.

Hierna wordt de landing van het ruimtetuig ingezet. La Ventriloque Et Le Perroquet opent met opborrelende lava, vooraleer het leidt naar keyboardgedomineerde gekheid, die uiteindelijk uitmondt in een toren van Babel, waarbij gemanipuleerde stemmen instrumenten worden geschilderd op een pointillistisch canvas.

Eens je het alternatieve universum van Miriodor hebt verlaten en bent teruggekeerd naar het leven van elke dag, lijkt ‘Signal 9’ op een koortsdroom waar je uit wakker wordt. Met dit verschil dat je meteen terug wilt naar deze muzikale fantasie. Zo goed is het.