Mnemotechnic - Blinkers

Kerviniou Records

Blinkers

Het gaat vooruit voor de Franse industrialrockers van Mnemotechnic (ter verduidelijking: een term voor technieken om het geheugen blijvend te trainen). Waar de pers nog karig, maar wel lovend was met commentaren op debuut ‘Weapons’, gooit het kwartet twee jaar later opvolger ‘Blinkers’ op de markt: een indrukwekkende plaat waarin de math- en sludge-elementen stevig bijgeschaafd werden.

Acht songs en dertig minuten, meer hebben de heren niet nodig om hun verhaal te vertellen. Een verhaal dat begint met een kruising tussen het geloei van een stoomboot en gezoem van een vervelende bromvlieg, wat meteen ook een beeld geeft van de donkere, groezelige sound die zal volgen.

Mnemotechnic heeft zich toegelegd op een soort van noiserock met tegendraads snijdende gitaren en zware grooves. Noem het een soort van hybride van industrial, psychedelica, emocore en noise. Een prikkelende en uitdagende combinatie in elk geval. Want het gezelschap speelt niet enkel met de combinatie van stevig gedram en hoog jengelend snaren- of synthesizerspel, maar ook met structuren die soms de boel stevig overhoop gooien, met overdonderend drumwerk en met versterkers die bewust overstuurd worden. En alsof dat al niet volstaat, mag opener Alpinist dat meteen het langste volhouden: bijna zes minuten lang.

Verder opvallend: een frontman die met getormenteerde stem een erg on-Frans, vuilbekkend Engels slangaccent hanteert en songs, die keer op keer de eigenheid van Mnemotechnic benadrukken, maar toch ook stevige kanten uit stuiteren. Een live dubstepdrumbeat in single Leak The Civilians? Check. Een meer downtempo, fluisterend Along The Sun met dubbas tot zelfs een totaal verknipt en stotterend Out Of Nothing met heldere refreinen en een door de boter snijdende gitaar? No problemo. Even lijkt het daarom dat ‘Blinkers’ middenin wat in elkaar stort, maar dan gooit het viertal een dikke berg koeienstront in de vorm van een gebalde powersong Under The Mud over je hoofd.

Dat constant schuren tegen de melodieuze randen, die luidruchtigheid, de veelheid van effecten en invloeden terwijl songs toch gewoon rechtdoor razen, dat ontembare, ... Het is niet gemakkelijk de vinger op de pols te leggen, maar ergens laat dit album een grote indruk na. Na een half uurtje zit het er dan misschien wel op. Toch is wat adempauze naderhand geen overbodige luxe. Felle plaat.

10 februari 2020
Johan Giglot