Moaning - Moaning

Sub Pop Records

Wanneer Sub Pop een nieuw paardje in de stal laat dat bovendien met een paar aardige singles al wist te overtuigen, dan spitsen niet alleen wij de oren.

Moaning

Het postpunktrio Moaning werd meteen geboekt door De Zwerver (5 mei) en de AB (27 mei) en mag bij de Noorderburen meteen afkomen naar Best Kept Secret nadat een show op London Calling (26 mei) de buzz moet aanzwengelen. Dat moet lukken, want het was met een live show op SXSW dat de bazen van Sub Pop overtuigd raakten. Het zal nodig zijn ook, want op plaat tonen Sean Solomon (gitaar en zang), Pascal Stevenson (bas) en vellentemmer Andrew MacKelvie weliswaar flarden van genialiteit, toch verzinkt de plaat soms in een dikke soep van noise en fuzz, waardoor de zang vaak onverstaanbaar is.

Opener Don’t Go was meteen ook de eerste single en vestigde vorig jaar de aandacht op dit aanstormende, jonge geweld. De dodelijke combinatie van het spervuur, dat MacKelvie en Stevenson afstaken vanachter het gitaargordijn dat Solomon optrok, riep donkere, maar tegelijk mooie herinneringen op aan Joy Division en aanverwanten. Ook de twee andere singles, die al uit het album werden getrokken, staan vooraan op de plaat. Tired klinkt een pak warmer dan de voorganger en verraadt dat dit trio uit L.A. afkomstig is. Langerekte synthlijnen onderstrepen het gevoel van moeheid en verlatenheid, maar de twinkelende gitaren werpen een streep licht door de dichtgetrokken gordijnen.

Maar de klepper van de plaat is Artificial. Solomon kreunt en gromt en zijn vervormde gitaar lijkt krom te trekken door de verpletterende emoties. Maar de drums klinken vol en de bassist duwt hem vooruit alsof hij zijn frontman wil kielhalen. Maar Solomon gaat niet naar de haaien zonder van de track een anthem te maken: “Who is it for? / Was it thought through? / Can I have more? / Is it all for you? / Nothing is fair”, schreeuwt hij wanhopig en met een scherpe gitaarsolo rondt hij zijn zwanenzang af. Prachtig!

Does This Work For You houdt de goedgekozen koers nog aan met een mooi contrast tussen de zachte zang van Solomon en de uit gewapend beton opgetrokken geluidsmuur, maar The Same klinkt een beetje te veel als wijlen Customs op een mindere dag, al was het net die track die, naar verluidt, producer Alex Newport (At The Drive In, The Melvins, Bloc Party) over de streep trok. Smaken verschillen, zeker?

Op wat volgt, klinkt de band als een solide geheel. Maar laat net dat het probleem zijn. Alles zit dichtgeplamuurd met weinig ruimte voor zuurstof; laat staan stilte. Alleen Misheard steekt nog af door de sprankelende gitaarlijn die af en toe komt piepen tussen de drums van MacKelvie die alles lijkt dicht te willen timmeren.

De slotsom is dat dit dus een veelbelovend debuut is, maar dat we wachten op een live ervaring voor een definitief oordeel.

6 april 2018
Marc Alenus