Moby - Innocents
Little Idiots
Moby heeft met ‘Innocents’ een nieuwe plaat uit, waarop er eindelijk nog eens iets interessants terug te vinden is, al is het maar sporadisch. Maar wie Moby live wil gaan bekijken moeten we teleurstellen: er volgt geen tour. Hij kondigde zelf aan dat hij ‘Innocents’ slechts drie keer live zou spelen en dat in zijn eigen achtertuin, concerten die al achter de rug zijn. Naar eigen zeggen verliest hij teveel tijd aan touren met rondhangen en zitten, tijd die hij niet kan spenderen aan het maken van muziek. “En alles wat ik wil doen in het leven is muziek maken en thuisblijven.”
Gelukkig hadden wij wel zin in die nieuwe plaat van hem. Een klein mirakel, want zijn laatste releases waren om het zacht uit te drukken niet zijn beste. ‘Last Night’ (2008) was een heel beperkt danceplaatje voorafgegaan door één goeie single, ‘Wait For Me’ (2009) bevatte enkele zeer sferische nummers, maar was in zijn geheel toch iets te abstract en dat er zoiets als ‘Destroyed’ (2011) bestond was ons zelfs volledig ontgaan.
Om maar te zeggen: de tijd dat er met interesse werd uitgekeken naar een nieuwe plaat van Moby ligt al een tijdje achter hem en achter ons. Tot we A Case For Shame hoorden, de single die ‘Innocents’ voorafging. Gastzangeres op dit nummer was Cold Specks, de Canadese zangeres die vorig jaar debuteerde met het gruwelijk onderschatte ‘I Predict A Graceful Expulsion’.
Helaas haalt de rest van ‘Innocents’ hoogst zelden dat niveau. Eigenlijk nog maar tweemaal: op Tell Me, opnieuw met Cold Specks, en op The Perfect Life met Flaming Lip Wayne Coyne op zang en een briljant koor op de achtergrond. Eén van de weinige momenten waarop ‘Innocents’ tot leven komt en duidelijk wordt dat Moby ergens heel diep echt nog wel een goeie plaat heeft huizen. De aanwezigheid van Damien Jurado op Almost Home kan er ook nog mee door, maar Jurado klinkt hier wel als een flauwe versie van Bon Iver.
Eigenlijk is het eenvoudig om ‘Innocents’ te beschrijven: een collectie middelmatige nummers die, waar er gastzangers meedoen, van de middelmaat gered wordt door hun aanwezigheid. Muzikaal is ‘Innocents’ ronduit saai en voorspelbaar voor wie eerder al eens iets van Moby gehoord heeft. Going Wrong is nog het meest geschikt als slaappil en de instrumentale opener Everything That Rises verveelt eerder dan dat hij verrast. Het is het soort nummer dat we van Moby al minstens een dozijn keer te veel hebben gehoord.
In het boekje bij ‘Innocents’ schrijft Moby in zijn dankwoord “Life is short and difficult. Don’t waste your time making a short and difficult life even shorter and more difficult.” Het lijkt het argument bij uitstek om je interesse voor ‘Innocents’ te beperken tot het surfen naar iTunes en drie keer klikken: twee keer voor de samenwerkingen met Cold Specks en een derde keer voor die met Wayne Coyne. Met de tijd die je hiermee uitspaart, kan je leukere dingen gaan doen in je achtertuin.