Molina And Johnson - Molina And Johnson

Secretly Canadian

 

 

Het contact werd gelegd aan een merchandisetafel na een concert van Magnolia Electric Co. Will Johnson, zelf touwtrekker bij Centro-Matic en South San Gabriel, begon een gesprek met Jason Molina over hoeden en pompoenen. En van het spreekwoordelijke één kwam het vanzelfsprekende ander. Of zo wil de legende het tenminste. Intussen is die samenwerking concreet en draait ‘Molina And Johnson’ rondjes in de cd-speler.

In hun eigen solowerk of met hun respectievelijke bands hebben de heren al niet de neiging om echt optimistisch uit de hoek te komen. En het lijkt erop dat dit werkstuk een weerslag is van die - om een groot woord te gebruiken – depressieve stijl in het kwadraat.

Dat heeft vooral met de muziek te maken. Af en toe is er dat sprietje hoop dat de kop opsteekt zoals in Lenore’s Lullaby dat naar het einde toe met piano en akoestische gitaar lijkt op te leven. Maar verder wordt alle gras behoorlijk kort gehouden. In dit specifieke nummer is het de percussie die zorgt voor een vreemd effect, dat met opzet de tekst op tegendraadse wijze lijkt te doorkruisen.

Sommige nummers verwijzen uitdrukkelijk naar vroege deltablues.  In All Gone, All Gone wordt Johnson daarin bijgestaan door Sarah Jaffe, die met haar texaanse drawl de song nog verder in de moerassen laat wegzinken. Ook Now, Divide, waarin beide heren enkel neuriën, is zo’n exploot van die vroege blues. Opvallend ook hoe ze dat moeiteloos volhouden zonder dat het ook maar ergens over de schreef lijkt te gaan.

Deze muziek is niet geschikt om te fungeren als achtergrond. Daarvoor is hij te indringend, maar op een donkere, maanloze nacht kunnen deze nummers als een speer door je hart gaan. De kale instrumentatie gecombineerd met de indringende articulatie en uitgekiende, afgewogen zang kunnen het hardste harnas moeiteloos doorboren, als ze daartoe de kans krijgen.

Veertien nummers is wel wat veel zwartgalligheid om in één ruk uit te zitten. En misschien ligt daar wel de zwakte van dit album: het valt niet mee om het einde van de plaat te bereiken zonder naar de pillendoos te grijpen of het touw over de balk te gooien. Maar met mate genuttigd is dit een klasseplaat, die wij ongetwijfeld gaan blijven koesteren.