Molly Burch - First Flower

Captured Tracks Records

Vorig jaar vielen we als een blok voor Molly Burch die toen haar debuutplaat afleverde. Een plaat over liefdesverdriet waar niets aan te verbeteren viel, vonden we toen. Is dat tweede album toch nog beter zeker?

Al sinds onze jeugd zijn we dol op vrouwenstemmen. Zielenpeuteraars zouden daar een zinvolle verklaring voor kunnen geven, maar wij willen niet genezen worden. Waarom zouden we ook als we blijven genieten?

Dat doen we telkens ook weer van de stem van Molly Burch. Die liet haar stembanden rijpen onder de zon van L.A., maar verkaste daarna naar het nog warmere Austin, Texas. En dat werkte, want haar stem kreeg een zwoele klank, maar ook een geweldig bereik en de manier waarop ze “There goes my baby”, zingt in Wild, doet ons hart telkens een slag overslaan.

Dat effect heeft een niet nader bepaald manspersoon ook op Burch. En dus gaan songs ook dit keer weer over de liefde, maar – en dat is nieuw – hier en daar valt ook wat meer diepgang te bespeuren; iets wat we uiteraard toejuichen, want oneliners als “You are my man” (de titeltrack), “I don’t know what I would do without you" (Without You) of “Real love it was true love”, zijn koeien van zinnen die al lang uitgemolken zijn.

Opener Candy lijkt, ondanks de zoete titel, nog even een trap in de richting van de man die haar hart brak en waaruit debuut ‘Please Be Mine’ ontstond en de tweede minnaar lijkt te suggereren dat Burch zich in de armen van een andere vrouw wierp om hem te vergeten. Maar het kan ook zijn dat ze deze song schreef vanuit de verliefde blik van haar man. Hoe dan ook is dit een van de sterkhouders van de plaat.

Dat is ook To The Boys met die heerlijke surfgitaar en de zelfbewuste tekst: “I don’t need to scream to get my point across / I don’t need to yell to know that I’m the boss / You can tell that to the boys”, zingt ze met ingehouden stem, maar toch op een manier dat je wel moet luisteren.

Hoe zelfbewust ook, deze plaat gaat ook over angsten en twijfel. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Dangerous Place, waarin de glimmende gitaar in schril contrast staat met de tekst. En ook het trage Good Behaviour, waarin een voorzichtig trillende harp de hoofdrol opeist, druipt van de twijfel.

Nog meer zelftwijfel en harp in afsluiter Every Little Thing waarin ze voor het eerst echt donker klinkt (en haar stem enorm op die van Angel Olsen lijkt). “I’ve worn my body down / I’m done / All the day I do try to be good and so kind”, klinkt het wanhopig.

Waar niemand aan kan twijfelen, ook zij zelf niet, is aan de potentie van Burch als muzikante. Ze heeft de stem en kan, mits ietwat diepzinnige teksten, overweldigende emoties oproepen.

Op 30 november kan je Molly Burch aan het werk zien in het Trefpunt te Gent.