Molly Lewis - On The Lips

Jagjaguwar

Natuurlijk heb je nog nooit van Molly Lewis gehoord. Tenzij je een diehard Barbie-fan bent natuurlijk, en wist dat de professionele fluitster naast Mark Ronson en Andrew Wyatt op de soundtrack What Was I Made For van Billie Eilish herwerkte. Op een zachte manier, alsof de wind je toefluistert. Dat verklaart natuurlijk ook meteen de titel van Lewis' debuut ‘On The Lips’. Een plaat die instructies geeft om beluisterd te worden met zacht sfeerlicht, ontspannen in een ligzetel, al dan niet met een zijden kamerjas aan.

De deelneemster aan onder meer de 'Whistlers Convention' in Louisburg, North Carolina, die al sinds haar vierde oefent en de techniek van onophoudelijk circular breathing beheerst, heeft inmiddels al tal van soundtracks, vernissages (Chanel, Gucci), een duet met Karen O (van The Yeah Yeah Yeahs) of een sessie op een plaat van Dr. Dre op het cv staan. Tijd dus voor een eigen debuutplaat, waarbij je jezelf vooraf misschien afvraagt of het gevaar van “te veel van het goede” niet om het hoekje kijkt…

Iemand die fluit, wordt verondersteld vrolijk en opgewekt te zijn. Toch geeft de Australisch-Amerikaanse toe dat voornamelijk ook droevige en broze muziek haar raakt. En dus krijg je tien liedjes lang een bredere emotionele waaier, eindigend met een veelzeggend The Crying Game, een cover van Dave Berry (1960). Gebundeld in een plaat vol soul, lichte jazz en sfeer die past bij de L.A. lounge-scene, waaruit veel van de handenvol gastmuzikanten, die hier intekenen, afstammen.

In een twee minuten durende intro en titeltrack krijg je alvast een geheel van tokkende percussie, dwarrelende fluitklanken, doezeltonen en dromerig spoken word (“Good evening / thank you for listening”). Een welkom vol ontspanning en comfort, die een opening biedt voor een strelende bossanova met bluesy gitaar, solerende jazzsax en een weemoedige fluitmelodie (Lounge Lizzard); een soort van broeierig latenight-sfeertje dat je zo in een trendy jazzclub met gedimde tafellampen plaatst.

In zo’n setting kom je negen keer op rij terecht. In een soort van dromerig fantasieland naast een tropisch zwembad of naast de tweelingsdochter van Thielemans' Bluesette (= Silhouette). Maar Molly Lewis laat je nooit in de gehaaste catacomben van de metro belanden, als nietszeggend achtergrondmelodietje, dat als onbegonnen taak heeft de kilte van de industriële grootstad te doen vergeten. Er is altijd wel iets fris of opmerkelijks terug te vinden in de composities van dit instrumentaal album. En dan zwijgen we nog over de leuk hoppende en lentefrisse vertolking van Porque Te Vas (Jeanette – 1974).

We lieten al even het “te veel van hetzelfde" vallen, de gevaarlijke grens waar ‘On The Lips’ een beetje op balanceert en waar ze – door bijvoorbeeld de laatstgenoemde cover halfweg te plaatsen – net niet af valt. Het helpt sowieso wel als je een voorliefde voelt voor doezelende jazzloungemuziek of filmische composities, die in een nostalgische Morricone melancholie vertoeven. Pas dan ga je ook ten volle beseffen wat voor een waanzinnig hoge en zuivere noten Lewis doorheen die lippen weet te persen. Het geeft ons in elk geval de kans om dit opmerkelijke debuut in de juiste setting en op een juist, liefst enigszins eenzaam moment ten volle te smaken.