Molly Nilsson - 2020

Dark Skies Association

2020

Nee, deze plaat kwam niet te vroeg.

Wie dacht dat Molly Nilsson met dit album al een ode bracht aan volgend jaar, kent de ontstaansgeschiedenis ervan niet. De inspiratie voor deze plaat kiemde in het hoofd van de in Berlijn wonende Zweedse toen ze een paar jaar geleden een nacht moest doorbrengen op de luchthaven van Tokio, nadat haar vlucht werd gecanceld. Een gigantisch reclamebord voor de Olympische Spelen van 2020 zette haar gedachten in gang en leidde tot deze plaat.

‘2020’ is het achtste album van Nilsson, die haar debuut uitbracht in 2008 en hier aan de slag gaat met synths die wel lijken te dateren uit de begindagen van de synthpopera. In Your Shyness knipoogt ze naar Kajagoogoo en in afsluiter Blinded By The Night roept ze de hulp in van saxofoniste Katja Navarra wat het jaren tachtiggevoel nog versterkt. Voor je het weet, lijk je je te bevinden in een herfstig - of beter nog - voorjaarsgrijs, nat Berlijn, net voor de val van de muur.  

Maar, geïnspireerd door de Olympische gedachte, is er ook hoop. In opener Every Night Is New komt dat duidelijk naar voren: “I don’t care if the world is through / Every night’s new”, zo klinkt het daar en ook wanneer Nilsson naar andere hot topics hint, zoals de opwarming van de aarde (A Slice Of Lemon) of vrij wapenbezit (Gun Control), lijkt de zon door haar tranen te schijnen door de warme klank van de synths.

Misschien is het omdat die thema’s verstopt zijn in persoonlijke verhalen over de liefde. En dat die niet altijd pijnlijk is, blijkt uit Out Of The Blue, een song die gaat over de aanvaarding van het overlijden van haar vader wiens gezicht ze plots in de lucht ziet. En in Days Of Dust is een relatiebreuk zelfs een bevrijding.

De sound is zo zoet dat het klef wordt, maar gelukkig is er het experimentelere, instrumentale Intermezzo: My Mental Motorcycle, dat laat horen dat de synths en andere elektronische speeltjes eigenlijk volstaan en Nilsson geen tekst nodig heeft om een sfeer te scheppen.

De intro van Serious Flowers roept angstwekkende herinneringen op aan Modern Talking en ook de tekst leest als een stationsromannetje, maar dat Nilsson wel degelijk een goed tekst kan schrijven, bewijst Gun Control even later. En ook het naar Leonard Cohen knipogende I’m Your Fan, is ondanks de gekunstelde, oubollige productie waarin gemuteerde saxofoon en twinkelende elektronica om het voorplan vechten, een pareltje.

Nilsson is geen zangeres van uitzonderlijke klasse en haar teksten zijn niet altijd je dat, maar toch weet ze een unieke sfeer te creëren op deze plaat die een mengelmoes is van nostalgie en hoop. 

26 maart 2019
Marc Alenus