MONEY - Suicide Songs

Bella Union

Heb je je ooit afgevraagd hoe een man klinkt die zijn doodswens achter zich liet en nadien de zwarte bladzijden uit zijn leven herleest? Wij niet, maar na het beluisteren van ‘Suicide Songs’ weten we wel hoe mooi dat kan klinken.

Natuurlijk is de man in kwestie niet de zoveelste John uit Manchester, maar wel Jamie Lee: poëet, liedjesschrijver en zanger bij de band MONEY. Een man, die al blijk gaf van ambitie, die zich bloot gaf in doodeerlijke teksten op het debuut ‘The Shadow Of Heaven’ en die met zijn falset in staat was om ieders hart te doorboren.

Diezelfde man ging na die plaat door een heel donkere periode vol zelftwijfel en daaraan gekoppelde, dronken roezen, die hem deden strompelen, wankel als zijn geestelijke gezondheid, en hem bijna tot zelfmoord dreven omdat hij zichzelf als persoon en als artiest niets meer waard vond.

Op de hoes hangt een mes als het zwaard van Damocles boven zijn voorhoofd en lijkt hij klaar voor de genadestoot, maar in werkelijkheid hervond Lee net op tijd de zin in het leven en zijn creativiteit. Hij slaagde erin zijn gevoelens in woord en klank te gieten en ze samen met zijn twee makkers tot een geweldige plaat te smeden.

Over I Am The Lord en I’m Not Here hangt een dromerige sfeer; alsof Lee uit een lange slaap ontwaakt. Hiervoor is de lichtpsychedelische klank van de dilruba (een kruising tussen een sitar en een sarangi) verantwoordelijk, maar stilaan schudt Lee de slaperigheid van zich af en aan het eind van de tweede song klinkt het cynisch: “I think I’ve earned the right to say: I’m not here”, die laatste woorden herhalend als een mantra.

En dan komt de poëet in hem pas echt tot leven in een titel als You Look Like A Sad Painting On Both Sides Of The Sky waarin hij zich zijn eigen begrafenis voorstelt en cello’s, violen en een piano hem naar zijn rustplaats begeleiden. Vreemd genoeg klinkt deze op het eerste gehoor hartverscheurende song na twee luisterbeurten plots troostend; alsof de schaduw van zijn twijfels welkome verkoeling brengt.

Muzikaal weerklinken echo’s van The Durutti Column, The Saints en The Triffids, maar de intensiteit is verscheurend, zeker in het epische Night Came waarin Lee zijn stem pijnigt en de instrumenten over elkaar heen buitelen als door een storm voortgejaagd.

Toch weet MONEY het evenwicht te bewaren. En even later verjagen warme blazers de zwarte wolken alsof het de zwartgalligheid is die zelfmoord pleegt. En ook al beloven  titels als Hopeless World en I’ll Be The Night niets goeds, toch horen we een soort van feniks, die glorieus uit zijn as verrijst.

“I’m not ashamed of what I’m doing/ but I’m ashamed of what I’ve done”, klinkt het als rechtvaardiging voor al dit wentelen in de eigen, donkere gevoelens, maar tegen dan hebben we Lee al lang vergeven. Wie uit droefenis zoveel schoonheid puurt, hoeft nooit sorry te zeggen, daar kan zelfs het dronkenmanslied aan het eind niets aan veranderen.