Monkey3 - Sphere

Napalm Records

Sphere

Het Zwitserse instrumentale space-/psych-/stonerkwartet Monkey3 laat met 'Sphere' een krachtig, dynamisch, sonisch meesterwerkje op ons los. Acht (voornamelijk) lange tracks vol tranceachtige passages, stevige jams en proggy bombast. En dat allemaal kraakhelder geproducet.

Van bij het openingsnummer Spirals zit het er boenk op: de aanzet is erg spacy met keyboards die aan Jean-Michel Jarre doen denken, om dan na drieënhalve minuut een meer stevige wending te krijgen vol gitaargeweld, stilaan richting Pink Floyd ('The Wall') te buigen en erg groovy af te sluiten. DANG! Wat een adembenemende, elf minuten durende trip, die op geen enkel moment verveelt.

Laten we meteen naar het laatste nummer gaan, dat het met een dikke veertien minuten nog "beter" doet en toch compleet anders is: basgitaar en drums leggen een groovende bodem waarover de gitaren en keys een slepende laag draperen en al solerend met elkaar in duel treden. Het ruikt naar afgrijselijke navelstaarderij, maar is dat op geen enkel moment.

Tussen deze twee buitenaardse trips in blijft het niveau erg hoog. Bij Axis doet het gitaargeluid ons opnieuw aan Pink Floyd denken tot het ritme geleidelijk aanzwelt en ons meeneemt naar een stevige finale. Een beetje een vast stramien doorheen de nummers. Prism laat dan de keyboards domineren en doet wat astraal aan tot ook dat nummer losbarst en bulkt van uitstekend soleerwerk. Geen idee waarom ze dan tijdens Mass Bumblefoot de lead laten nemen: niets mis met zijn aan Malmsteen refererende solo, maar Boris is zelf goed op dreef.

Het kortste nummer komt net voordat Ellipsis ons naar atmosferische hoogten stuwt: Ida klokt af op vier minuten en tweeëntwintig seconden en kent een leuke drive. We zijn opgewarmd voor een magistrale finale.

Bekijk zeker ook de mooie artvideo's die goed de sfeer van de nummers weergeven.

21 april 2019
John Van de Mergel