Mono - Hymn to the Immortal WInd

Conspiracy Records

In minder dan tien jaar tijd groeide Mono uit tot een van de voornaamste postrockbands ter wereld. En niet alleen kreeg de naam van de Japanse band meer aanzien, ook muzikaal werd ze de afgelopen jaren enorm verrijkt. 'Hymn to the Immortal Wind' is hun vijfde album.

'Hymn to the Immortal Wind' vertelt het verhaal van een jongen en een meisje die elkaar vinden, weer verliezen, steeds weer zoeken en elkaar nooit echt weten te bereiken. Elk hoofdstuk hoort bij een nummer op het album, al kan je het wat ons betreft gerust at random lezen. Een simpel maar mooi verhaal dat gelukkig wat body krijgt met de muziek van Mono op de achtergrond. 

Openen doet Mono met het sprookjesachtige Ashes in the Snow. Belletjes luiden het nummer zachtjes in, waarna ze vergezeld worden door gitaren en wat later ook door de onvermijdelijke strings.

Lang duurt het echter niet vooraleer de eerste grauwe trekken zich ontvouwen en een dreigende ondertoon de bovenhand neemt. Zoals het de nummers van Mono toekomt, buldert Ashes in the Snow zich een weg naar het einde. De melancholie druipt eraf, maar nooit wordt het pathetisch.

Dat kan niet altijd van alle nummers gezegd worden. Burial at the Sea flakkert nog lustig op als een windhoos en splijt daarmee je beide gehoorgangen in tweeën, om dan weer rustig te gaan liggen. Maar aan Pure as Snow (Tails of the Winter Storm) en The Battle to Heaven zit volgens ons toch een randje. Een veel te dikke laag emo, opgetrokken uit violen en piano, ontneemt deze nummers elke credibiliteit.

Neen, geef ons dan maar het meer ingetogen Silent Flight, Sleeping Down of Follow the Map, die beiden uit de soundtrack van een dramafilm lijken te komen. Everlasting Light is met een letterlijk orkestraal einde - op 'Hymn to the Immortal Wind' speelt immers een dertigkoppig orkest mee - een mooie afsluiter.

Mono klinkt op dit album luchtiger dan op zijn laatste twee platen, maar daarom zeker niet slechter. De band hanteert postrock zoals die moet klinken en weet bij momenten zelfs een niveau te stijgen.

Daartegenover staat dat de bandleden af en toe wel een steek laten vallen en weinig vernieuwend uit de hoek komen. Maar laat ons daar nu vooral niet te moeilijk over doen; geniet van de prachtige stukken die ze wél te bieden hebben. Postrock dood? Lekker niet.