Mono - Nowhere Now Here

Temporary Residence Ltd.

Nowhere Now Here

Time flies when you’re having instrumental fun… Mono bestaat dit jaar twintig jaar en trakteert zichzelf en de fans op een tiende album. ‘Nowhere Now Here’ ligt binnenkort in de winkelrekken, maar wij konden hem al wikken, wegen en vooral verorberen.

 

De plaat begint parmantig met de blazers die opener God Bless doen aanzwellen. Die eerste anderhalve minuut is niet meer dan een aanloop naar After You Comes The Flood, ijle gitaren vallen in en kneden de song voort tot nieuwe drummer Dahm Majuri Cipolla na een paar minuten het grondoffensief op gang roffelt.

After You Comes The Flood zorgde een aantal maand geleden in Gent al voor een vroeg hoogtepunt. Bij de eerste luisterbeurt van ‘Nowhere Now Here’ vergaat het ons niet anders. Na vijf minuten georkestreerde chaos eindigt het nummer abrupt in absolute stilte. Alsof we tot bezinnen worden verleid. Het schuchter opborrelende Breathe lijkt daarna even de soundtrack bij die bezinning. Voor het eerst horen we bassiste Tamaki Kinishi zingen. Ergens klinkt het wel engelachtig, maar toch waait het ietwat over je heen.

Lang kunnen we daar niet over mijmeren, want titeltrack Nowhere Now Here trekt daarna dik tien minuten lang alle gekende Mono-registers open als waren het voorgeprogrammeerde functietoetsen. Eerst maar matig boeiend, maar totaal verslavend eens de band in het laatste bedrijf van het nummer de eigen songstructuur lijkt te willen inhalen als was het een gevecht met de lichtsnelheid. Far And Further is een atypisch - maar erg mooi – Mono-nummer en vormt het brugje tussen het titelnummer en de volgende epische brok Sorrow. Dit keer zijn het strijkers die de song ongemerkt mogen aandikken tot een wervelwind van gitaren opsteekt.

Ook nu weer komt na de storm stilte. Parting flirt als een verleidingsdans van toetsen en strijkers, alsof Mono in de kogeltrein toevallig naast Olafur Arnalds zit. Het is andermaal een intermezzo, alvorens Meet Us Where The Night Ends je meetroont doorheen een zalig onheilspellende nacht. Een nachtelijk avontuur dat zelfs na ruim negen minuten maalstroom haast te vroegtijdig afloopt.

We voelden ons zodanig weggerukt dat de ingetogen blazers van Funeral Song ons bijna deden geloven dat we daadwerkelijk opgebaard lagen op onze cosy sofa (en geloof ons, dergelijke enigszins lugubere verplaatsingen zijn we niet gewoon). Voor ons was deze afsluiter genoeg, maar wisten wij veel dat Mono en André Hazes Jr. op dezelfde golflengte zaten. “Leef, alsof het nooit echt af is”, murmelden de Japanse postrockers en ze schonken als hoopvolle toegift en slotsong nog de mooie epiloog Vanishing, Vanishing Maybe.

Is dit tiende album het beste Mono-album ooit? Nee, waarschijnlijk niet. Maar ook bij het beluisteren van een gewoon goede plaat van Mono, kunnen we na afloop het kippenvel gladstrijken. Wie ‘Nowhere Now Here’ live wil ondergaan, kan op 11 april net over de grens naar Roadburn in Tilburg of op 3 mei net binnen de grens naar Les Aralunaires in Arlon.

23 januari 2019
Christophe Demunter