Monomyth - Further
Suburban Records
De tijd dat lange nummers met de nek werden bekeken (beluisterd), is al lang voorbij. Het mag terug. Dus de vier nummers op ‘Further’ van Monomyth volstaan voor een plaat.
We zagen hen op Noorderslag 2014. Het was één van de weinige dingen, die ervan zijn bijgebleven. De energie, de boost, de power, het was allemaal even fris daar in die kelder van de Groningse Oosterpoort. Met ‘Further’ zijn ze aan een tweede plaat toe.
Ze zijn moeilijk te vatten, dit Nederlandse gezelschap. Metal? Waarom niet? Het was ook het eerste waar wij aan dachten toen we hen zagen grooven. Prog? Ongetwijfeld. De lange nummers, de drang naar experiment. Krautrock? Ook dat is zeker van toepassing, want ondanks de twee vorige referenties blijft het geheel wel funky en zelfs dansbaar. En dan wordt er bij dit alles niet eens gezongen. Dus zou je eigenlijk ook nog postrock aan het rijtje kunnen toevoegen.
Op ‘Further’ hoor je van alles. Je hoort er de keyboardsolo’s zoals Jon Lord, die bij Deep Purple zo perfect in de hardrock wist in te passen; er is de middernachtgroove in Spheres, die filmisch aandoet, ook al omdat ze zo heerlijk lui en loom wordt gespeeld. En ze houden dat alles ook nog eens spannend, weten perfect hoe lang ze een bepaald songdeel mogen rekken zonder te gaan vervelen. Bovendien durven ze dat oorspronkelijke thema gewoon terug op te pikken. Je ziet het zo passen bij een zwoele zomeravond, maar evengoed voelt het heerlijk bij een winters haardvuur.
Collision is “maar” zes minuten lang en pakt steviger uit dan het hoger genoemde Spheres. Weer zijn er die keyboards, waarrond het boeltje draait. De gitaar zorgt af en toe voor een turbo-injectie terwijl de ritmesectie de basisbrandstof vormt waarop deze motor draait. Het resultaat raast langs je heen, zorgt voor rechtstaande haren en glinsterende oogjes.
En dan moet pièce de résistance 6EQUJ5 – de titel zou zo het paswoord tot de harddrive met de mastertapes kunnen zijn – nog komen. Tergend traag trekt het zich op gang, voedsel zoekend als een roofdier, elke spier gespannen, opbouwend naar de climax: het moment waarin de vlijmscherpe hoektanden zich in de nek van het slachtoffer boren. Rond de zesde minuut wordt al een schijnaanval ingezet. De prooi besterft het bijna, maar overleeft het. Nog even. De strategie wordt lichtjes gewijzigd. Het doel blijft hetzelfde. Je voelt het hoogtepunt bijna fysiek aankomen. En dan is het eindelijk zover. De prooi ligt geveld aan de voeten. Tijd om te genieten van de overwinning.
‘Further’ is een boeiende plaat. Geen spek voor iedere bek, maar wie ook maar iets heeft met hoger vermelde genres, vindt ongetwijfeld ergens wel zijn gading. Een eclectisch meesterstukje, dat je ruim drie kwartier doet wegdromen naar zelf gemaakte landschappen. Of u laat ze gewoon door ons invullen, zoals hierboven.