Montevideo - Personal Space

Dragoon

Een aantal jaren geleden bundelden een handjevol beloftevolle Brusselaars hun muzikaal talent en doopten het project Montevideo. Waar het welklinkend kwartet vroeger vergelijkingen opriep met legendes als The Clash of Sonic Youth, slaan ze met hun jonste welp ‘Personal Space’ een nieuwe weg in. Deze beloftevolle popplaat werd onder goedkeuring van Tigersushi’s Joakim geproduceerd en biedt een onderkomen aan tien catchy nummers die een goed humeur bewerkstelligen.

Single Horses, dat in de New Yorkse studio van LCD Soundsystemfrontman James Murphy werd opgenomen, is daar alvast een voortreffelijk voorbeeld van en scoorde de voorbije maanden hoog in de blogosfeer. De feelgood discobeats en falsetto stemmen zijn prominent aanwezig en vormen een leidraad doorheen het volledige album, weliswaar aangedikt met enkele aanstekelijke gitaarriffs en baslijnen.

Opener Cave Of Kisses klinkt al even goedgeluimd, al zou de ingetogen pianobegeleiding die de eerste paar seconden uit de boxen stroomt, anders doen vermoeden. De dromerige stem van frontman en keyboardist Jean Waterlot trekken de melodie open, waardoor het geheel uitmondt in een fris voorgerecht dat we met plezier verorberen.

Maar het hoofdgerecht zelf mag er ook best wezen. Castles verrast met een legertje violen, Runaway Girl kiest voor funky bassen en discogetinte composities, het iets rustigere Mr Drake bezingt het leven van de gelijknamige singer-songwriter die de voornaam Nick draagt en Madchester gaat de Afrikaanse toer op. Tenminste als we de percussie mogen geloven.

En toch zijn we het meest ondersteboven van Fate & Glory, een geslaagd samenwerkingsverband met Intergalactic Loverszangeres Lara Chedraoui, wiens stemgeluid fenomenaal klinkt in combinatie met de elektonische klanken die de mannen van Montevideo produceren.

Al deze nummers hebben een gemeenschappelijke factor: een voor een zijn het romantische poppareltjes in een synthjasje. Het artwork van deze plaat is niet voor niets een knipoog naar het dromerige surrealisme van René Magritte, inclusief de bekende bolhoed en typische appels.

Montevideo slaagde er de afgelopen jaren verbazingwekkend goed in om onder de radar te blijven, maar mogen zich met dit album tot de nieuwe beloftes van België rekenen. De kracht van verandering, zouden wij dit haast durven noemen. En dat heeft dan niks met politiek te maken.