Moon Duo - Occult Architectures Vol. 2

Sacred Bones Records

Belofte maakt schuld. Wie een tweeluik belooft van respectievelijk een duistere psychedelische en een meer verheven psychedelische rockplaat, moet woord houden. En inderdaad. Deze ‘Volume 2’ verteert een stuk lichter dan de voorganger.

Alleen heeft Moon Duo blijkbaar niet echt bedacht hoe ze het gat zouden vullen dat was geslagen door het weglaten van de diepe basgrooves, die deel één zo heerlijk kruidden. Zo grimmig en stevig de psychedelische krautrock van de eerste plaat binnenmokerde, zo ijl, los en zelfs vaag klinkt dit album.

Feit: het op plaat duidelijk uitgebreide trio geraakt met het repetitieve drumwerk, de forse synthesizermuur en de hoogjengelende bluesgitaar niet langer de gevoelige snaar. Het spookgeluid bedwelmt niet langer, maar klinkt bij twee van de (slechts) vijf tracks op dit schijfje zelfs ronduit inspiratieloos. Het tweetal uit San Fransisco is niet enkel Lost In Light, maar lijkt op dit nummer zichzelf ook wat te verliezen in de eigen mist van een permanente en penetrante grondtoon van acht minuten.

Het gezelschap lijkt nochtans goed te starten. Opener New Dawn mag nog wat in de diepte grommen en speelt daar de mooie, verheven man-vrouw-tweezang tegen uit van Ripley Johnson en Sanae Yamada. Koppel dat aan die typerende Moon Duo-roes en je krijgt opnieuw de LSD-kracht die dit tweetal zo groot maakte. Maar wanneer in opvolger Mirror’s Edge ook de zang wegvalt of wanneer een eindeloos durend halfuur later deze plaat afsluit met een wat spacy, in- en uitademende totaliteit die meer dan tien minuten aanhoudt en waarbij de enige spanning zit in een stereo tromroffel, die af en toe opduikt, zuchten wij nog eens extra.

Slechts twee maanden had het koppel nodig om ‘Volume 2’ in te blikken. Het lijkt dan ook verdacht hard op een verplicht nummertje. Misschien gaat deze tweespalt daar wel over: een kanjer van een eerste plaat en een flauwe pannenkoek van een tweede. Over een gebrek aan beweging en spanning gesproken!