Moonface - Julia With Blue Jeans On

Jagjaguwar

Spencer Krug heeft na de teloorgang van Wolf Parade een nieuwe muzikale uitlaatklep gevonden en deze Moonface gedoopt. Zijn nieuwe cd ‘Julia With Blue jeans On’ is ondertussen al zijn derde worp onder dit pseudoniem. In tegenstelling tot zijn vorige platen die gekleed waren in elektronica en gitaren, krijgen we met deze nieuwe cd zijn meest pure en sobere werk te horen. Uitgekleed tot enkel het naakte geluid van stem en piano overblijven. En dit werkt prima. 

Barbarian is de opener van de cd en meteen al één van de hoogtepunten. Met dreigende ondertonen en een pianolijn die de zanglijn volledig volgt is dit één van de nummers die in je hoofd blijven hangen na een paar luisterbeurten. Openhartig verklaart hij in dit nummer dat hij soms een barbaar is maar tegelijk ook een lammetje. Het "ruwe bolster blanke pit type" met andere woorden.

Barbarian krijgt ook een vervolg op de cd met Barbarian II dat muzikaal korter maar heviger en afwisselender is.  Klinkt als een song die zo uit het repertoire van John Cale zou kunnen komen. Zelfkennis en –waardering zijn thema’s die regelmatig terugkeren op deze cd. Love The House You’re in bijvoorbeeld dat uitbundig en opgewekt begint, is één les in zelfaanvaarding.

Spencer Krug maakt meermaals gebruik van dierenreferenties en bijbelse metaforen. Een ietsje teveel als u het ons vraagt, de hele zoo komt bijna langs op deze cd. Lammetjes, tijgers of olifanten zoals in Everyone Is Noah, Everyone Is The Ark. Het is fundamenteel echter een fraai troostend lied voor al wie een tegenslag of verlies te verwerken heeft. “I’m really sorry for your loss. I can’t imagine how that feels. Please build yourself up.”, spreekt Kruger ons aanmoedigend toe.

November 2011 is een ronduit naar de keel grijpend liefdeslied.  Prachtig en vol gevoel gezongen met een stem die ons wel eens doet denken aan die van Paul Banks van Interpol. En dat is als compliment bedoeld. ‘Julia With The Blue Jeans On’ is zoals je wel kon verwachten, een ode aan zijn muse die hij liefdevol omschrijft als “As beautiful and simple as the sun”. Eenvoudig en to the point.

Het is altijd een risico om een cd te laten beheersen door slechts één instrument en een stem, verveling ligt dan al vlug op de loer. Spencer Krug is echter een begenadigd pianist die deze valkuil weet te mijden door de nodige variatie en tempowisselingen in de pianoarrangementen te steken. Voeg daarbij nog een volle teug kwetsbaarheid en een scheutje melodrama en je krijgt een fijne cocktail om op een lange winteravond te savoureren.