Morcheeba - Dive Deep
Pias Records
Stel je voor: je bent een muziekband die door de jaren heen een vaste waarde in zijn genre is geworden, je rijgt de successen aan elkaar. Komt het succes dan op den duur vanzelf? Dit lijkt misschien zo bij sommigen, maar anderen komen dan weer op een bepaald moment zichzelf tegen, om het in wielertermen te zeggen. Dat overkwam bijvoorbeeld Morcheeba. Zij proberen terug aansluiting te vinden met de top in het moderne muziek- en triphoplandschap. Mission impossible?
De groep heeft al een heel mooie verzameling cd’s uitgebracht, waaronder een ‘Best Of’, en op het podium hebben ze al menig concertliefhebber kunnen verblijden. In 2004 sloeg echter het noodlot toe: zangeres Skye Ewards gaf er de brui aan. Dat verlies werd, ondanks een verdienstelijke poging van Daisy Martey in 2005, onvoldoende opgevangen: het album ‘The Antidote’ brak geen potten en hun succes leek te verwateren…
Tot ze op een dag een stevige duik namen in een zee van talent om er een aantal mooie zangstemmen uit te vissen. De beste werden samengeperst op een schijfje en het resultaat was een nieuw album getiteld ‘Dive Deep’. Dit maal was er dus geen vaste zangeres, hetgeen een aparte mozaïek opleverde. Het geheel klinkt trouwens al fraai van in het openingsnummer Enjoy The Ride, met de heldere vocals van zangeres Judy Tzuke. Voor wie niet goed weet wat met deze track aan te vangen, geven we de volgende tip mee uit de song zelf: “Stop chasing shadows, just enjoy the ride”. Met andere woorden: gewoon genieten.
Waneer Judy Tzuke uitgezongen is, neemt de warme mannenstem van Thomas Dybdahl het over in Riverbed, dat voor het overige in dezelfde lounge-trend verder kabbelt. Gelukkig voor Morcheeba doet de rest van de plaat dat niet. Het folky accent van Bradley Burgess in Run Honey Run zorgt zelfs voor een kleine trendbreuk. En dan hebben we het nog niet gehad over One Love Karma waarin het hiphop-accent ons op zijn beurt meesleurt naar de Amerikaanse achterbuurten. De orgelsolo op het einde geeft er nog een lekker soul-tintje aan.
Ook voor onze tweede landstaal heeft Morcheeba een plaatsje voorzien. Daarvoor hebben ze de Française Mandy kunnen strikken. Zij brengt met haar hemelse zangstem Au Dela, een leuk akoestisch nummer bestaande uit enkel een gitaar en een vrolijk stemmetje. Meer heeft een goede song soms niet nodig.
De voorganger van deze plaat gooide misschien geen hoge ogen, maar ‘Dive Deep’ lijkt het tij lichtjes te doen keren. Toch is Morcheeba nog ver verwijderd van het betere werk uit de Sky Edwards-periode. Voor wie dit de eerste kennismaking is met deze Londense band, kan 'Dive Deep' een verrijking zijn. Mensen die deze groep al langer kennen zullen minder overtuigd zijn, en het eerder als overgangsplaat zien. Het tekstboekje mag er dan nog zo duur, glossy en kwaliteitsvol uitzien, de muziek klinkt voorlopig echter nog te goedkoop naar Morcheeba-normen. Misschien even tijd vrijmaken voor een sabbatperiode?