Morild - Aves
Eigen beheer
Het dubbelalbum ‘Time To Rest’, waarmee Morild debuteerde, maakte drie jaar geleden een grote indruk. Op de nieuwe, enkele cd ‘Aves’ zijn de zes progrock spelende Noren niet minder ambitieus. Wie een voorkeur heeft voor klassieke groepen als Sinkadus en Änglagard, moet Morild absoluut leren kennen.
Twee stukken op ‘Aves’ klokken af op meer dan twintig minuten. Het geitenwollensokkengehalte typeert de progfolk van deze natuurjongens. Dat geldt evenzeer voor kortere songs als The Patient Fisher. Het is een ode aan onze gevleugelde buurman (het Latijnse ‘Aves’ staat voor de klasse van de vogels). De ronduit prachtige sound komt hier al tot volle bloei.
Hoe schrijf je een epic over wilde bloemen? Onder het ecologische oppervlak van Wildflower schuilt een allegorische aanklacht tegen de autoriteit van onze instituties. Laat de wilde bloemen dus bloeien, want alleen in territoria die zich aan het gezag onttrekken, gloort een nieuwe horizon aan de hemel, aldus de ietwat naïeve boodschap. De wilde bloem par excellence is hier het elektrische gitaarwerk van Odd-Roar Bakken, in een uiterst geraffineerd samenspel met de band.
De ukulele-intro van Labour Day heeft meteen onze sympathiserende aandacht. De tekst lijkt op het eerste gezicht een honderd jaar oud, socialistisch pamflet, maar ze overstijgt het stereotype en groeit uit tot een liefdevol eerbetoon aan de lokale gemeenschap, waar vorige generaties niet vergeten worden: "It was down at that old paper-mill / Where all whom we knew were workers / Where we were born and raised / To follow in their footsteps". Het slot van dit nostalgische, semiautobiografische verhaal laat een wrange smaak na: "It’s easy to forget / The struggle and pain / Generations have suffered, / When you lick sun in Spain".
Alle vintage registers worden weer opengetrokken in vijfentwintig minuten Waiting For The Ferry. De toon is bitterzoet: "My hope was to find peace in mind / A safe haven and a place in the sun". Maar “No boats will be able to sail” en “There is no Promised Land”. Gelukkig is er het organische ensemblespel van gitaar, drums, fluit en analoge toetsen? dat de muzikale horizon kleurt.
De sociaal-kritische toon is nooit ver weg. De aanklacht uit Wildflower keert terug in Waiting For The Ferry, deze keer in de vorm van een hernieuwde geloofsbelijdenis: "I once believed that faith moved mountains / That a repeated lie / Finally would become the everlasting truth / Just in time I discovered that faith is the voice that speaks from your conscience". Dit credo maakt de weg vrij voor een moralistische coda, die schatplichtig is aan een atheïsme dat zichzelf ziet als bevrijding uit het religieuze instituut. Natuurlijk wordt een vogel als metafoor gebruikt: "The last white dove escapes from her cage".
De hippiefilosofie ligt er vingerdik op in ‘Aves’. Maar wie hier voorbij wil kijken, ontdekt een muzikale rijkdom waar de progressieve bands uit het noorden het patent op hebben. Morilds muziek is tegelijk gesofistikeerd en toegankelijk. Ook de luisteraar zonder het brevet van ornitholoog mag niet twijfelen. Aanschaffen deze hap!