Morph - Sintrinity

Progress Records

Tien jaar geleden gold het nog als een contradictio in terminis, vandaag is het hip: progressieve alternatieve rock. Morph heet de nieuwste vrucht aan deze jonge boom. Hun debuut ‘Sintrinity’ heeft onze aandacht terecht gevangen.

In 2005 vonden twee Zweedse twintigers elkaar in de muziek. Hun eerste ontmoeting leidde meteen tot jamsessies met bas (Attila Bokor) en drums (Richard Sandström). Maar het zou nog tot 2008 duren vooraleer de eerste song op band stond. Die eerste studio-opname zag de geboorte van Morph. Die naam komt van ‘morphing’, wat staat voor het in elkaar overvloeien van beelden of klanken. Sindsdiens neemt Bokor ook de meervoudige zangpartijen, gitaar en toetsen voor zijn rekening.  

Bokor en Sandström willen muziek schrijven die emoties oproept en van de norm afwijkt. Het interessante aan ‘Sintrinity’ zijn de vocale harmonieën, de koortjes en de ritmische ideeën. Elke song is gekruid met creatief spel en arrangementen die het pad plaveien voor onverwachte bochten en sprongen. Uit de botsing tussen welluidende passages en zware gitaarriffs ontstaan hevige contrasten.

Trouw aan de progrock is ‘Sintrinity’ een conceptalbum geworden. Het is het verhaal over drie mensen wiens levens met elkaar verweven worden. De twee mannen worden elkaars vijanden – het zal toch niet deels autobiografisch zijn? – omdat ze beiden azen op de vrouw. De passies lopen hoog op: “Running from emotions of solitude / into the fire, breaking through / I can’t deny the hell I’m going through / raging desire / reaching for you”.

Toegegeven: de lyrics zijn niet vrij van clichés. Maar de vrouw voor wie gevochten wordt, blijkt tenminste onvoorspelbaar (bestaan er andere?) en is zelfs in het bezit van een geheime agenda. Haar karakter wordt meteen in het openingsnummer blootgelegd: “You’re the violent kind / your so called heart is getting harder to find / you confuse and betray / everyone and everything you say”. Het onverwachte bochtenwerk geldt dus niet enkel voor de muziek.   

Een driehoeksverhouding, het is geen typisch onderwerp in progrock, maar het zorgt voor volgehouden spanning tot het slot. Een reden te meer om kennis te maken met deze Zweedse revelatie.