Moss - We Both Know The Rest Is Noise

Excelsior

Marien Dorleijn, voorman van Moss, begon ooit als extra livegitarist bij het illustere en inmiddels ter ziele gegaan Caesar. Nu, ruim twaalf jaar na dato, brengt hij met zijn eigen band 'We Both Know The Rest Is Noise' uit. Zijn songs zijn door de jaren heen steeds melancholischer, hypnotiserender, en cryptischer geworden. Hoewel er op het vierde album echte hits ontbreken, is het een leuke en toegankelijke plaat geworden.

Naar eigen zeggen wilde Moss de opvolger van het puntige, donkere 'Ornaments' vooral optimistisch laten klinken. Daartoe werd besloten tijdens heroriënterende en afgezonderde tripjes naar Frankrijk en Zweden. Het vertrek van bassist Jasper Verhulst, die meer aan de slag gaat bij Lola Kite en Jacco Gardner, werd aangegrepen om de band van een nieuw elan te voorzien. Dat heeft behoorlijk goed uitgepakt: 'Noise' klinkt fris, maar ook prettig vertrouwd. Wanneer Dorleijn twee minuten onderweg in het album zingt dat hij altijd dezelfde is gebleven en nooit echt zal veranderen, is er een bedachtzame, maar onbevangen routinier aan het woord.

De veel jongere rekruut Koen van de Wardt heeft zich uitstekend, zij het haast onverstaanbaar bij de band gevoegd. Het is merkwaardig hoezeer zijn stuwende baslijnen lijken op die van voorganger Verhulst. Onduidelijk blijft in hoeverre hij bij het schrijven van het nieuwe materiaal betrokken is geweest. Staccato gespeelde liedjes als Unilove en Reset hadden bijvoorbeeld zonder problemen op een van de vorige platen gepast.

Het nieuwe album onderscheidt zich vooral in compactheid. Was er op de vorige platen steeds wel een enkel uitstapje richting psychedelischer oorden gepland, dan manifesteert het viertal zich nu als een solide gitaarpopband met nummers die zelden de vier minuten speeltijd overschrijden. Gelukkig wil dit niet zeggen dat er niets te beleven valt. Nog niet eerder hoorden we Moss zo geagiteerd als op eerste single She's Got A Secret, terwijl hoogtepunt Slower End juist uitblinkt in sereniteit.

In het wat pompeus getitelde This Is The End Of Everything en de albumopener Today's Gold weerklinken luider dan ooit echo's van The Maccabees en Radiohead. Blijvende constante? Het ruimtelijke geluid en de warme stem van Dorleijn, die steeds door alle hoekige gitaarloopjes, energieke drums, en groovende bassen heen snijdt om daarna alles weer keurig met elkaar te verbinden.

Het vierde album van Moss ademt plezier en druipt van muzikale klasse. De Amsterdammers mogen in hun kersverse bezetting dan ook stilaan bijgeschoven worden in de eregallerij van het Nederlandse kwaliteitslabel Excelsior.