Mostly Autumn - Dressed In Voices

Eigen beheer

Het is al vijftien jaar geleden dat Mostly Autumn voor het eerst uitpakte met progfolk zoals de pioniers van Fairport Convention dat ooit maakten. De band rond Bryan Josh wist het seventiesformat zowaar nieuw leven in te blazen. Na enkele mindere platen begonnen we ons zorgen te maken, maar kijk, sinds ‘The Ghost Moon Orchestra’ (2012) is het septet helemaal terug. Op het elfde album ‘Dressed In Voices’ snijden Josh en Co zelfs een heel nieuw hoofdstuk aan.   

Mostly Autumn zet met ‘Dressed In Voices’ enkele reuzenschreden vooruit. Ten eerste is er de sound, majestueuzer dan ooit. De productie heeft zelfs cinematografische allures. Ook de glasheldere, scherp gearticuleerde vocalen van Josh en Olivia Sparnenn (nu mevrouw Josh) maken duidelijk hoe belangrijk het verhaal achter deze plaat is.   

Ten tweede klinkt de groep donkerder dan wat we van hen gewoon zijn. ‘Dressed In Voices’ tackelt het moeilijke thema van de wroeging. Een moordenaar wordt geconfronteerd met het volle gewicht van alles wat hij zijn slachtoffer ontnomen heeft - verleden, heden en toekomst  - en de weerslag van diens dood op familie en vrienden. Als de tijd even stil blijft staan, overziet de dader de consequenties van zijn daden. 

Mostly Autumn filosofeert over schuld en boete, maar in plaats van een droog traktaat klinkt dit onderwerp spannender dan ooit. Het dramatische toetsenwerk van Iain Jennings wordt door de productie prominent belicht. Het fluitspel van Anne-Marie Helder voegt een dikke streep melancholie toe. Maar hoe goed de hele groep ook op dreef mag zijn, het zijn zoals altijd de epische gitaren van Josh en Liam Davison en de stem van Sparnenn die functioneren als middelpuntvliedende krachtcentrale.  

De diverse narratieve invalshoeken vertalen zich in uiteenlopende muzikale insteken. Toch bezit het album een onwrikbare cohesie. Dat veronderstelt een rijpe band met een brede adem – en dat hoor je ook. Van expansieve songs als First Day At School en The Last Day tot de bezwerende, akoestische folk in Skin On Skin en The House On The Hill, het grijpt allemaal als een puzzel in elkaar.