Motörhead - Kiss Of Death
Steamhammer
Motörhead. De band van het album ‘Ace Of Spades’, de live-cd ‘No Sleep ‘Till Hammersmith’ en het nummer Born To Raise Hell. De band van Lemmy en zijn rauwe rokersstem. Een band van drieëntwintig cd’s en één sound, een band van muzikale herhaling (nu ja, kwaliteitsvolle herhaling). Dit alles zal ook nu met hun nieuwste album ‘Kiss Of Death’ niet anders zijn. De inhoud van het cd-rek ondergaat dan wel een lichte wijziging, het concept dat Motörhead over de voorbije drie decennia geworden is, doet dit niet.
Dat ‘Kiss Of Death’ de regelrechte opvolger van ‘Inferno’ is, is snel duidelijk. Lemmy en zijn mannen vallen met het nummer Sucker dan ook meteen met de deur in huis. Wie na dit drie minuten durende Motörhead-geweld, dit wil zeggen scheurende gitaren, rauwe vocals en tonnen energie, nog steeds betwijfelt of het niet tijd is dat deze bijna zestigplussers hun pensioen opnemen, is zonder veel twijfel aan een bezoekje aan de oorarts toe. Het schijfje staat naar goede gewoonte weer vol met snelle, harde en vooral krachtige nummers. Dit maakt niet enkel dat de nummers goed op elkaar volgen, maar ook dat er een zekere snelheid doorheen het album wordt vastgehouden.
Devil I Know, het derde nummer op de lijst, poot je met één vingerknip neer in de rokerige concertzaal vol zweterige en luidruchtige medetoeschouwers waar je bij het beluisteren van dit album zo naar verlangt. Gitaren die op plaat al zo opzwepend klinken kunnen live immers bijna niet anders dan vuurwerk geven. Het album bestaat echter niet enkel uit trommelvliesscheurende knallers, maar ook uit tragere nummers (hoewel alles relatief is natuurlijk) en zelfs een ballad ontbreekt niet. Deze laatste kreeg de naam God Was Never On Your Side en breekt, ondanks het feit dat dit nummer inderdaad een ballad is, niet met de rest van de plaat. Het balanceert het album net uit en zorgt voor wat variatie. Eén grote brok luide en stevige muziek kan wel aangenaam zijn, maar is doorgaans toch niet de beste tactiek voor de opbouw van een cd. Daarom ook dat Motörhead koos om hun zachtste nummer op nummer zes van de twaalf te zetten.
Bij de eerste beluistering van het album is het duidelijk dat één nummer er sterk uitspringt, namelijk Be My Baby. Dit nummer is er ééntje dat bijna niet anders dan een publieksfavoriet kan worden. Eentje dat ongetwijfeld live meegezongen of, wat meer waarschijnlijk is, meegebruld zal worden. Het laatste nummer Going Down is zowat de beste afsluiter die je je kunt inbeelden. Een nummer dat je laat zitten met een onverzadigbare honger naar meer waaronder de repeatknop van je stereo het langzaam maar zeker begeven zal.
‘Kiss Of Death’ is dus met andere woorden een Motörhead‑album zoals we er al kenden. Grote veranderingen komen we op muzikaal vlak niet tegen, oerdegelijke nummers echter wel. Wederom bewijzen deze drie rock ’n rollers van formaat dat kwaliteit niet enkel afhangt van innovatie, maar soms ook gewoon een kwestie is van dezelfde sound terug uit te vinden. Een antwoord op de vraag of deze nieuwe plaat het vorige album ‘Inferno’ zal overschaduwen, laten we liever aan u over. Over smaak valt immers niet te twisten, nietwaar? Zeker is dat de twee albums zowel kwalitatief als qua invulling zeer dicht bij elkaar liggen.
Wie Motörhead hier in België live wil gaan bezichtigen kan op maandag 27 november terecht in de Ancienne Belgique in Brussel.